Teatime

Misschien ben ik wat kattig de laatste tijd, tegenover de mannen, of niemand in het bijzonder dan. Mijn welgemeende excuses, ik zal het nooit afleren. Maar laat het u, man zijnde, vooral niet afschrikken. Het wild rond zich heen en weer schoppen, kan best met wat schrijfsels. Wordt er niemand gewond. Trouwens, ben de inschikkelijkheid zelve, natuurlijk, niet iedereen heeft de handleiding. Ja wie heeft het ding eigenlijk wel ...
De Job, dat is er me één. Die wil zich maar niet aanbieden. Niet dat er gewacht wordt. Talloze keren zijn de plus en mins omtrent mijn profiel al in een fraai document gegoten, enkele opdringerige telefoontjes niet te na gelaten. De stoom moet ergens van de ketel. Waar zit ie?
Afijn, morgen nieuwe moed en alles komt goed. Wat maak ik me ook zorgen. Hoeveel honderden dagen? En nog steeds geen regering. Ik kan evengoed mee in conclaaf gaan zitten. Op mijn basketsloefkes, in een gezellige polo en handjes zwaaien. Zou ik de mannen en vrouwen es niet op de thee uitnodigen?

Zij komt, zij komt,

Wiste gijle dat het strakjes weeral wijvendag is? Ik voel het aan mijn water, mijn ijzertekort en de liters visolie die ik achterover kap. En ik merk het aan mijn netjes weggeschminkte wallen. Heel mijn veeg lijf voelt het. Zij komt, zij komt ... die wijvendag en lieve kindertjes, de dag erop de enige heilige man op aard(e). Mannen, niet in herhaling vallen, het is elke dag vintendag. Er bestaat trouwens ongetwijfeld een in de verf gezette vintendag maar heb geen zin om daarop verder te breien. Of wat dacht u?