Waarom heb ik dan een man nodig, dat gemis houdt me van mijn eigen werk. Ik kan nu heel gemakkelijk iets ergerlijks schrijven over het andere geslacht. Maar ik moet mijn kansen bij voorbaat al niet naar de knoppen helpen ;). Zonder vooroordelen dus, clichés bestaan op zich al.
Focus verleggen dus, jezelf graag zien tot je zowat smoor op je spiegelbeeld wordt. Attitude van onder het stof halen, liefdesverdriet in een schoon doosje stoppen - hoort erbij - want negatieve emoties verzachten, is een must.
Een beetje fout in dat attitude-gedoe was misschien wel mijn eerste verkenning op een datingsite (echt niks voor mij). Ik had netjes bepaalde beroepen geweerd, zei er plots een vrachtwagenchauffeur "hallo" tegen mij. Euh, doen alsof ik niet thuis ben. De volgende stuurde een berichtje voorgekauwd door site zelf, zijnde "Ik heb je profiel bezocht en heb interesse om met jou in contact te komen! Om te zien of jij ook interesse in mij hebt, wacht ik op een berichtje van jou. Ik hoop op een snelle reactie!". Op dat punt wou ik nog moeite doen - wist ik veel wat er nog ging komen - en antwoordde dat ik het maar niets vond, zo'n aftands leeg bericht. En dat traagheid in mijn genen zit. Misschien leert hij er nog uit. De volgende was alweer kurkdroog en onnatuurlijk. Ik begon te begrijpen waarom dergelijke mannen nog alleen zijn. Vrees dat ik er geen vrienden zal maken.
En weten ze meteen dat ze met een rokende madam van doen hebben.
Mijn eerste echte lief rookte niet - en geen enkele keer had hij iets aan te merken op mijn sigaret - hij nam me helemaal zoals ik was en vooral, hij was stapelzot van me; en ik ook wel van hem. Echt, met brieven en al. Nooit meer zo sterk liefgehad. Jammer dat ik hem ingeruild heb voor een rokend exemplaar. Dat inmiddels zelf is gestopt met roken. Scheiden is al kostelijk genoeg ;)
