Ik ga een Adele'ke doen, dacht ik zo. Gewoon hier terug opduiken alsof ik nooit ben weg geweest. Het schrijven, wel het komt er zo vlotjes niet meer van. Toch is het ook nu weer een beetje thuiskomen. In die knusse kamer in dat grote huis.
Waar zat je dan?
Er is nog steeds De droom, die ferme studie afmaken. Maar man, dat neemt veel plaats in. Ik geef het toe, soms lijkt het een strijd met mezelf. Het liefst doe ik het allemaal alleen. Mijn eigen ding, kinderen, werk, studie... Waarom makkelijk als het ook moeilijk kan, denkt de chaoot in mezelf.
De Liefde, daar lijkt dan geen tijd voor te zijn. Ben ik er gewoon te moe voor, vind ik het verstikkend, pieker ik of ik wel voldoende aan mezelf toekom. Herwonnen vrijheid, eigen land verkennen, dat omgeploegd stukje koesteren, ook dat neemt veel plaats in. Terecht, denk ik dan.
Al kan ik evengoed schuilen bij de Liefde en voelen hoe schoon dat kan zijn. Een lauwwarm appeltaartje geserveerd krijgen met 2 lepeltjes of elkaar vastnemen middenin de straat en een wildvreemd iemand die zegt "zo'n teder moment".
Je zal er maar eentje zijn die de lastige taak heeft van mij te houden.
En toch, De liefde zit zo overal een beetje, denk ik dan. Net nog in een boterhammetje met choco.
