Wife is music - thx stubru ;)

Eventjes recapituleren, terug naar het slappe koord.

Echt wel slap, deze week op de professionele?! vloer. Gelukkig een aantal kapstokken aangereikt gekregen. Of gewoon op mijn eentje gevonden. Ik durf wel namen noemen maar uit respect voor die mensen (D, P, P, P, L, D, F, D, N, V, ...) toch maar niet. Misschien sleur ik ze wel mee in mijn kwalijke reputatie. Waar ik by the way trots op ben. Dixit Di (want er zijn wel veel D's): "zie dat als een compliment!". Bij deze dus.

Voos lijf

Als vrouw kan je dus ook ferm de mist in gaan door het onderdrukken en/of overschatten (overacting) van instincten. Instincten waar we al lang en nog nooit vat op hebben gehad. Een button meegegeven ergens op ons voos lijf. Zelfs al scheur je die er af. En niet meer te herstellen door het naaisterke - waar we tegenwoordig voor betalen, naaien, ikke, euh, oeps - de button blijft koppig doen wat het doet.
Ik had al een blauw vermoeden welke buttons we zo meedragen. Verleiden, bezwangerd worden, zorgen -tot je voos lijf niet meer voor zichzelf kan zorgen-, ... Pleasen ofte schuin kopje kijken, lieve vrede bewaren in alle zachtheid, lege dozen opvullen (tiens, of valt dat onder bezwangerd worden ;))...
Een hele resem dus - die op zich best ok zijn -  en voor het gemak onder pakweg 2 à 3 noemers te brengen. Net zoals die van de mannen. Op dat vlak zijn we echt elkaars gelijke. Waarschijnlijk zowat het enige vlak.
Natuurlijk ben ik dus ook al de mist in gegaan. Aard van het beestje om zaken te verkennen, te goed te willen performen. Dingen te doen die bij voorbaat gedoemd zijn om te mislukken. Of zich te wreken. Enfin ja, de rebel. Niet altijd gezond. Soms wel. Als je bewustzijn wat meer zijn best doet. Want hetgeen eronder zit, is zeer zeker een grootmacht. Het patattenveld heb ik dus al gezien, mijn zacht gezicht kwakte al eens tegen de onzachte kasseien. En zal dat ongetwijfeld nog doen. Hulp van de instincten verzekerd.

Andere patatten

En wat met andere vrouwen? 'Spreken over' is er nog zo één. Andere voze menslijven die te veel onderdrukken/overschatten. Waar belanden zij wel eens?
Om er snel van af te zijn, denk ik aan mijn moeder, inmiddels ook ergens onzacht beland, ocharme. Misschien wil ik ooit weten waar het van komt.
Iets actueler denk ik dan aan mijn professionele overste, deze week de kampioen in het extreem onderdrukken van. Ze zal een tijdje van de aardappelen mogen smullen. Niets van de buttons heb ik gemerkt tijdens een soort van functioneringsgesprek. Een soort van, ergens een prehistorische voorouder dan. Gapende gaten daarentegen wel. Tussen het schieten (exit dreigementen) door, had ik lessen te leren over mezelf en de anderen (halloooo???, o ja, dat was die kwalijke reputatie) professionaliteit, relativeren, definitie van liegen. Blijkbaar bestaat er ook een professionele variant. Aanvaard dan nog.
Ik zat erbij, keek - erg goed trouwens - er naar, ging de mist in om mijn vrouwelijk instinct (nl. huilen als je aangevallen wordt, ook wel je als je je 'gedacht' wil krijgen) te onderdrukken maar kon ook meermaals een welgemeende lach/grijns niet wegsteken. En nog net duidelijk maken dat mijn huiswerk lopende is en dat de professionele anderen - waaronder ik haar graag reken (met goede bedoelingen dan nog) - dit misschien ook wel eens zouden kunnen doen. Wie ben ik, natuurlijk.

Kinderhand is gauw gevuld

Het relativeren kan best kloppen maar ik leer dit graag van anderen, buiten het zakelijke leven. Want ook daar blijken alweer verschillende definities de les uit te maken. Waarmee ik niet zwart-wit wil gaan, niks liever dan nuances schilderen... Laatst stond mijn jongste zoon - inderdaad, goed opgemerkt, ik voldeed reeds 2x met succes aan een hierboven vermeld instinct - aan de vooravond van een tweedaagse met zijn klas, middelste lager. Het verlangen was bijzonder groot. Het geheel werd hen gepresenteerd als zijnde een verrassing. Zo mochten ze  - op de vooravond dus - hun wildste fantasieën ventileren. Wat dachten/wilden ze (te) verwachten? De één sprak over opgehaald worden met een super limousine, de ander wou 48u nonstop nachtdropping ... Ik vroeg mijn jongste wat hij had gezegd. "Gewoon, dat het leuk zal zijn." Relativeren, ja, ik heb inderdaad nog heel wat te leren.