Kerstverlof noopt tot allerlei analyses. Biologie studerende zoon - zie een tijdje terug - behaalde een ruime 86% voor dit vak. Mijn antwoorden waren nog zo slecht niet. En in de eerste plaats de zijne ook niet. Rapportbespreking in het middelbaar is zoiets. Meestal ben ik de kalmte zelve (wat wil je, van punt A naar punt B in een veel te korte tijdspanne). De zoon wat minder. Drama sms'jes naar vrienden, misselijkheid en het eeuwig overdreven twijfelen aan gedane prestaties (of het gebrek hieraan) ... Toneel dat niet - of liever niet meer - aan mij besteed is. Graag wat nuchterheid. Het gesprek met de klastitularis - dit jaar een vrouw - verliep vrij, nou ja, saai. Het behaalde cijfer werd als een sterke intro gehanteerd, een verzuchting en een blik van 'ok' volgden ogenblikkelijk. Toch nog even tornen aan de gebreken, de zogehete werkpuntjes : ernst en concentratie. Uit gewoonte knik je dan - je hoort die puntjes heus niet voor het eerst - en kijk je even streng naast je. In de auto herhaal je dat vermanend vingertje maar je besluit dat het goed is / was. Werkpunten hebben we allemaal en nog steeds. Ermee overweg kunnen en ze aanvaarden is zowat het enige dat in onze mogelijkheden ligt. Dat zei ik natuurlijk niet luidop.
Ik vroeg aan de jongste - die zat er al een hele tijd bij en keek er naar - of hij binnen een aantal jaar ook naar die school zou gaan. "Weet ik niet, misschien kan ik wel helemaal niet zo goed studeren".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten