Waarom zouden we twijfelen over het woordje van de dag, de held / loser van de week en het geluk van het moment, om maar een paar dingen te noemen. Wikken en wegen, een zottekesverhaal. Denken van doen we het zus of dan maar zo? I hate it. Denken lukt aardig maar ben meer dol op de actie die er best zo vlug mogelijk op volgt. Alleen blijft die actie onderweg soms haperen. Daar zijn truken voor, dat proces kan versneld worden, beslissingen / veranderingen kunnen een spontane zaak zijn. Zo werd me gisteren nog met tekening en al uitgelegd. Ik vond het meer gelijken op wiskunde. En weet dat wiskunde nooit echt mijn dada was. Ik beheerste het maar liet de logica vaak varen ten voordele van het olifantengeheugen dat zelfs dingen die het niet snapte, bleek te onthouden. Enfin, complexe zin om uit te leggen dat ik wiskunde leerde gelijk pakweg taal. Daar schiet je nu mooi niets mee op. Wiskunde kent slechts 1 simpele oplossing, terwijl taal een overvloed van mogelijkheden aan ons voeten legt.
Logica en rust. Wish I was a scientist.
Heb bij deze dan ook enorm genoten van bijgaand interview met Paolo Giordano "intussen is de link naar het originele interview verdwenen, maar hier evengoed hetgeen je hoeft te weten ;). Schrijver van de bestseller "De eenzaamheid van de priemgetallen". Filmversie is nu uit bij ons. Kan een tip zijn. Als je ooit ergens in een donker kantje van jezelf zat. Zwaar maar tegelijk achteloos simpel. Wetenschap & taal hand in hand.
Priemgetallen zijn alleen deelbaar door één en door zichzelf. Een mooi symbool voor existentiële eenzaamheid. In de wiskundige getaltheorie spreekt men ook nog van tweelingpriemgetallen. Die getallen staan weliswaar heel dicht bij elkaar, maar er bevindt zich altijd een even getal tussenin, zodat ze elkaar toch nooit echt kunnen raken (bijvoorbeeld de combinatie 11 en 13 of die van 41 en 43).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten