Equal payday

Kreeg dit onlangs toegeschoven, de actualiteit ervan was even aan mezelf voorbijgegaan. Maar geheel in het thema, wil ik het jullie toch niet onthouden. Lachen en de site checken voor nen schone uitleg.
Vreemd met data, op 25/03 was er net dat gesprek op de werkvloer, misschien hadden we het beter hierover wat gehad.
Zoals mijn jongste zegt van iets zuurs in de mond : "Ik krijg er rimpels van!" Rillingen dus ...

Almost there

Blogkermis... Ooit al van gehoord?
Blogmarktkramer van de onregelmatige soort zijnde, kom je al es op zo'n kermis. Nee, eigenlijk per toeval het ding ontdekt en toegegeven, ben nog niet direct helemaal into het verhaal.
Dit begreep ik er alvast van: heel wat mensen zijn worldwide bezig met allerlei thema's. Vaak ook de niet alledaagse dingen of net zo basic dat het een herontdekking wordt. Ze zijn gebeten door iets en willen dat graag met anderen delen. Want wat je samen doet, doe je zo veel beter, toch? Lijkt me wel wat.

Zo pikte ik iets op over 'persoonlijke groei', treft dat even, als je met iets vastzit. Groei je dan ook? En hoe voelt dat, groeien? Kan dat ook wel es hels aanvoelen? Groei je met de smile of net met je bakkes op de grond? Het zal allemaal wel dubbel zijn...
En wat met zij die niet willen groeien, die niet weten dat ze kunnen groeien of nog erger die anderen weerhouden van te groeien. Ok, we schuiven het in niemands schoenen. Zoveel is duidelijk, groeien - na de kindertijd -, dat doe je volledig zelve. Je kan het natuurlijk wel gaan delen of anderen mee de hoogte in trekken. Samen groeien.
Het is wederom geen exacte wetenschap. En het gebeurt in de meest uiteenlopende situaties.

De aardbeving in Japan en de groteske gevolgen ...  Apocalyptische toestanden, wordt er gezegd ... We kunnen het gewoon niet vatten. Het lijkt ver weg en onwezenlijk. Tegelijk levensecht. De aarde is slechts één van de zovele bollen in de ruimte. Wat broedt er daar, welke evoluties spelen zich af ver boven ons hoofd? En vooral, wat is onze rol daarin?

En daar is de lente

Ferm tijd dat de zon langskomt. Geduld. Het is dat of straks een paar keer kankeren onder de fake 'boosters'. Wel fraai het velleke beschermen maar ozo genoeg van dat winterbleek smoeleke...

Minder fraai is dat 8 maart hier zonder blogorakel is gepasseerd. Gaan mijn oren nu al hangen?
Internationale Vrouwendag. 'So what?'; blijkbaar is het wel nodig. Neen, niet zozeer moeten vrouwen op mannen gaan gelijken of omgekeerd. Het gaat erover dat elkeen van vrijheid kan proeven en positief evolueren. Fundamentele rechten worden nog steeds geschonden en vele vooroordelen - minder ingrijpend dan die gruwelijke schending van de mensenrechten, maar toch - hangen nog in de lucht als een vrouw ergens in the picture komt. Veel hebben we jammergenoeg ook aan ons zelf te danken. Dus liever kankeren onder de zonnebank en wat minder over 'onze positie'. We hebben alles in huis om ons vrouwtje te staan. Gebruik het dan ook!

O ja, ik liet me wijsmaken dat er ook zoiets bestaat als Mannendag. Kan best, als we dan toch ergens op elkaar gelijken, ook daar zitten verdrukten.

Verder zon, groen, plantjes (hellep, ik heb geen groene vingers en ben niet samen met een tuinman), naar buiten, nog eens naar buiten en zomerkleedjes overal!
Ik kreeg laatst de vraag - van een madam dan nog - waarom ik mijn zonnebril op had. Die zat in mijn haar, als een soort van diadeem. Daar deed ik bij mijn weten niemand kwaad mee. Toch werd de vraag uitdagend gesteld. Alsof die zonnebril in het haar me een bepaalde ongeoorloofde meerwaarde gaf. Toegegeven, ik was fashionistisch ook een een beetje geïnspireerd door de eerste zonnestralen op een goeie ouwe zondag. Dan de zonnebril uithalen is als hals over kop een barbecue organiseren bij de eerste lauwe dagen in april. Feel good, niet meer dan dat was het. Niks mis mee toch, trut.