Kamp en zo - de oudste lekker stoer, de jongste lipbijtend afscheid - , rust en leegte in het huishouden en wederom een reden om de zoektocht zachtjesaan te starten. Niet zomaar zoeken naar levenswijsheden, dat doen we al genoeg. Nen job. Iets waaraan ik plezier beleef, geld mee verdien en waar men mijn straf - om maar niet te zeggen complex, ook al een eufemisme voor moeilijk - karakter de baas kan.
Een eerste try out deed ik bij ik een klein internetbedrijfje. Ruime villa met op de bovenverdieping kantoorruimte, drie rijen bureaus, afgeschermd met XL Mac schermen en op het einde de glazen kooi van de selfmade ondernemer. Daar een scheet laten en ze hebben het gegarandeerd gehoord en geroken. Maar toch, een aangenaam gesprek met de baas, die zag me er wel passen. Op zo'n momenten blijf ik lachen, weet eigenlijk niet of dat een eerlijke ingesteldheid is. CV was prima, er zat vanalles in, communicatie, commercieel, administratief, netwerken ... zo had ik het nog niet bekeken. Zal ik onthouden voor verdere gesprekken als men mij van jobhoppen beschuldigd.
Ik wou helemaal niet over het loon spreken tot de selfmade ondernemer erover begon: "ik wil natuurlijk liefst zo weinig mogelijk betalen." "Tjah, en ik wil mijn boterham op zijn minst degelijk verdienen."
Ik hield er een dubbel gevoel aan over en ook wel 'niets voor mij'. Nog een schrijftest gedaan en we horen het dan wel. Er was al een erg goede kandidaat aan mij vooraf gegaan. Een man. Want dat zei ie ook nog, ze zochten vooral mannelijke medewerkers. Wat er mis was aan vrouwen, durfde ik niet te vragen. Misschien dat die kinderen krijgen en zo of last hebben van maandelijke kwaaltjes. Ik kan eigenlijk niet direct een stevig argument bedenken.
Dus goed voor eerste tred richting werkveld.
In tijden van crisis, zonder werk, nu ja risico's zijn me niet vreemd. Wie tips heeft om dat risico in te perken, alle kanalen zijn goed om weer een plaatsje in het bos der business te verdienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten