Dat we smaak hebben, wees eerlijk, wisten we al. Het is nu gewoon bevestigd.
In een oedipale of narcistische, whatever, volledig zinloze neiging, vroeg ik de jongste - bij het zien van zijn dodelijke weekendopstaanblik - of hij later met mij wou trouwen.
"Niet in dit leven, maar wel in een ander leven."
O ja, een ex-collega aan de lijn gehad, kijkt naar eigen zeggen uit op zijn pensioen, nog 3 jaar. Ik. En zal dat pensioen dan überhaupt nog wel van tel zijn; vind ik een goeie kastenopjager, zeg nu zelf.
Hij. Waar ik nu werk en of ik nu - had iets smalends - minder stress had?
Ik.Stress was het issue niet, het beleid (om geen namen te noemen) daarentegen.
Nog es ik. Weet hij toch ook, uitkijkend op zijn pensioen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten