Eerst schieten, dan praten

Met bovengaande krijg je het verwijt twee gezichten te hebben. Valse sterkte om je kwetsbaarheid niet te tonen. Niet meer doen dus.
Onzekerheid en emotionele blootstelling zijn niet gemakkelijk te verwoorden en nog minder te leven. Het vraagt moed van imperfectie als je bezield wil leven. Het boek van Brené Brown, 'De kracht van kwetsbaarheid' lijkt me wel een aanrader. Al geef ik eerlijk toe dat ik op heden niet neig naar een bezield leven. Haar 10 wegwijzers maken me duidelijk dat er nog een pak werk te verrichten valt. Daarbij, als angst een lelijk beest is, dan wil ik mijn dierenliefde wel eens opzij schuiven. Konden we dit maar uitroeien.
De laatste tijd heb ik er persoonlijk erg last van. Het ligt op me, als een vervelende, veel te strak zittende, tweede huid. En niemand die echt weet hoe je het moet afleggen, laat staan dat men enigszins begrijpt vanwaar het komt. Het staat je niet, met al je intellect, bang te worden als je ontdekt dat je bij het koken nog houten lepels mankeert. Het lelijk beest weerhoudt je simpelweg van in je auto te stappen en die dingen te gaan kopen. Je blokkeert. Want wat vooraf ging: depressie (nog zo'n lelijk ding) en scheiding kraakten je veerkracht en eigenwaarde. Waarbij de angst om alleen achter te blijven, alleen opnieuw te beginnen, alleen uit de put kruipen, alleen toenadering te zoeken naar je dierbaren van dit alles een helse onderneming van maakt.
Weinig opluchting biedt dit te delen met anderen, lotgenoten er buiten gelaten. Raar maar waar, het maakt die anderen zelf bang. Niet iedereen kan om met verdriet en kwetsbaarheid. En het lelijk beest maakt dat ze je meewarig aankijken of zelfs durven te mijden.
Denken we dan maar, "Wat ik vandaag ook doe of laat, ik ben genoeg". Misschien slaap je zelfs vredig in als je 's avonds mijmert: " Nee, ik ben niet perfect, ik ben soms bang en soms kwetsbaar, maar dat verandert niets aan het feit dat ik ook moedig ben en het waard ben liefde te ontvangen en erbij te horen". 
Lezen, dat boek!