Onbereikbaar

Een moment om vast te houden en iets anders los te laten. Jij, onbereikbaar; ik, onbereikbaar. Toch samen onbereikbaar in een namiddag met zuiders vakantiegevoel. Mocht gerust verlengd worden. Hoe kort ook, even - zoniet meer - waardevol. Het gesprek is al wat minder aarzelend. Je leert elkaar doorheen de zwakheden beter kennen, er kan gelachen worden, om jou, om mij. Om de kleine dingen die er te ontdekken zijn in elkaar. Sterktes, hoop, verlangen, angst en een boel kleine kantjes. Maar die neem je erbij. Omdat je dezelfde weg aflegt. En ook wel een behoefte deelt. Dat hoeft geen Liefde te zijn, het kan ook gewoon in de platonische vorm, verbinding dus.
Ik probeer nu en dan je ogen te vangen, gewoon om de angst weg te nemen. Sterktes te onderstrepen, je mag er zijn, zoals je bent. Het is ok zo. Het is veilig. Al weet ik niet hoe jij me aftast, je geeft iets terug, misschien zonder dat je het weet.
Jij hebt honger, ik dorst en verder wordt er niet overlegd. De juiste terras lijkt ons wel te vinden. Als de ober vraagt of we al een keuze gemaakt hebben, zitten we net de bakens van het leven verder uit te zetten, mogelijke pistes of vergeten doelen worden op tafel gegooid. We lachen, ja, een keuze hebben we al gemaakt. Nu nog drank en eten bestellen.
- En ja, ik ben niet meer zo happig om kostbare momenten te delen. Of weg te geven.-

What's mine, is mine!

Na zowat een jaar tranen gelaten, tot de extra rimpels er waren. Hij: "In dit jaar ben ik zeker 10 jaar verouderd! Jij, in een overpeinzing :"Net goed!", gelet op eigenste aftakeling en verdriet om vergane twinkels in de ogen. Ja, na dus ettelijke maanden de liefde te willen als medicijn, kom je nu tot het besef dat juist die liefde jouw niet waard was/is. Gesteld dat ze er al zou zijn. Not!
Op de vraag waarom het allemaal gelopen is zoals we er nu voorstaan en jouw opmerking dat het inderdaad anders moest gegaan zijn; dit antwoord: "Ik was bang dat mijn job in gevaar zou komen." Eigenlijk zei je zelfs: "job opgeven". En dan kwam de leegte want met dergelijk antwoord was het direct duidelijk dat de match wel degelijk verkeerd zat. 1/ De job stond altijd al op het voorplan, 2/ Er was zelfs geen ruimte om daar eventueel afspraken rond te maken, 3/ ik vroeg ook geen toegeving op de job, alleen liefde en verbondenheid. En daar sloop het verraad binnen; dat laatste wou/kon niet gegeven worden.
Zwak en bang, daar hoef ik geen tranen voor te laten. Het steekt wel, zelf het gevecht aangegaan met een aantal 'dubieuze' vriendinnen. Jaren die link proberen te maken bovenop puin en onzekerheid. Moeten horen dat liefde geen werk is maar een spontaan gegeven. Yeah right, spontaan is slechts de boer die komt na een frisse cola gedronken te hebben. Enfin, dat werken gebeurde op het werk, daar was thuis niks meer van doen.
Veel te veel gegeven, zo lijkt nu, aan de verkeerde. Zit zowiezo in mijn hart. Ja, er was vaak kwaadheid, ongenoegen & uitputting omdat mijn gevechten steeds minder opleverden.Staan tanken aan een leeg benzinestation.
Laatst zei er iemand: "je moet terugnemen wat van jou is, wat je gegeven hebt en het aan jezelf schenken. Kracht. Later misschien aan de juiste. Gisteren nog die opmerking: "als vrouw straal je toch ook altijd wat seks uit"!

Oef, ik kan het nog :-), al is nog eventjes zonder felle twinkels