Een moment om vast te houden en iets anders los te laten. Jij, onbereikbaar; ik, onbereikbaar. Toch samen onbereikbaar in een namiddag met zuiders vakantiegevoel. Mocht gerust verlengd worden. Hoe kort ook, even - zoniet meer - waardevol. Het gesprek is al wat minder aarzelend. Je leert elkaar doorheen de zwakheden beter kennen, er kan gelachen worden, om jou, om mij. Om de kleine dingen die er te ontdekken zijn in elkaar. Sterktes, hoop, verlangen, angst en een boel kleine kantjes. Maar die neem je erbij. Omdat je dezelfde weg aflegt. En ook wel een behoefte deelt. Dat hoeft geen Liefde te zijn, het kan ook gewoon in de platonische vorm, verbinding dus.
Ik probeer nu en dan je ogen te vangen, gewoon om de angst weg te nemen. Sterktes te onderstrepen, je mag er zijn, zoals je bent. Het is ok zo. Het is veilig. Al weet ik niet hoe jij me aftast, je geeft iets terug, misschien zonder dat je het weet.
Jij hebt honger, ik dorst en verder wordt er niet overlegd. De juiste terras lijkt ons wel te vinden. Als de ober vraagt of we al een keuze gemaakt hebben, zitten we net de bakens van het leven verder uit te zetten, mogelijke pistes of vergeten doelen worden op tafel gegooid. We lachen, ja, een keuze hebben we al gemaakt. Nu nog drank en eten bestellen.
- En ja, ik ben niet meer zo happig om kostbare momenten te delen. Of weg te geven.-
Geen opmerkingen:
Een reactie posten