Blauwe botjes

Qua alliteratie voor vandaag kan dat wel tellen. Vorig jaar haalde ik ze niet uit de kast. Zijn uiteraard wel mee verhuisd. Mijn. Blauwe. Botjes. Net als toen ik ze net had, bleek bij het aan hebben van die Fornarina - versleten intussen maar niet minder chicky - laarsjes, dat iedereen direct naar mijn voeten kijkt. Staart. Precies zo mocht ik - asjemenou - een welvullend decollete hebben, mannen schier een onzichtbaar pointed vingerke volgen richting borsthoogte. Ja, zo dus. Onbeschaamd. En bijna niet weg te steken. "Nooit blauwe botten gezien?", denk ik dan. Maar het streelt mijn ego, want ja, het zijn Mijn. Blauwe. Botjes. Ik heb ze nu al uitgeschopt (ja, mijn botjes kunnen daar tegen) en ingeruild voor suffe sloffen. Maar morgen post ik met gepaste trots een foto. Moest ik al drie jaar! terug gedaan hebben. P.S. Stel je voor, op 't werk heeft elke werknemer de mogelijkheid een blog bij te houden. Hèh.