En 't zomert ... bijna

Woepie, maandag al vlotjes boven de de 30°C. Dringend een to do vakantielijstje maken.
Nieuwe biniki nodig of kunnen die prullen van vorig jaar nog dienst doen ....who cares, we zijn toch in ver vreemd land. Niemand hoeft me te kennen.
En welke taal spreken ze daar nu feitelijk, wat willen we zien, doen, wat moet er mee en de kinderen nog even diets maken dat een trip van meer dan 1800 km heus niet zo lang in de auto zitten is. Kaarten, boeken, bibbezoek voor de nodige info, dat we ter plaatse direct vollen bak kunnen genieten.
Natuurlijk ook een vlotte reistenue, 'khad gedacht aan een gemakkelijk kleedje, ja de warmte een handje helpen en zo heeft de chauffeur er ook nog wat aan. Zonnecrème, stapschoenen voor al dat avontuurlijks dat op ons zit te wachten, ferme zonnebril, lekkere broodjes voor onderweg, tent, slaapzakken, goei matras. We doen die ellenlange km heus niet in één felle rit. Zo blijft iedereen onder het kookpunt én in opperste vakantiestemming.
Verder laten we het bos der business zoveel mogelijk links liggen, for a while, may I? Het project loopt nog en dat project kost tijd. Mind resetten, mindwork, bodywork ... Dank aan de lieve werkgever om me op non-actief te zetten - voorgoed, daar toch en waarom krijg ik er dan nog steeds nachtmerries van - de kosten die die tijd met zich meebrengt zorgen voorlopig niet voor extra kopzorgen. Ha.

Chill!

Lieve L. is intussen stilletjes heengegaan... De familie wist wel dat ze een groot netwerk van vrienden, medebezielers had, maar staan toch versteld van de vele steunbetuigingen. Ze was er voor zovelen, de kerk zal vast en zeker te klein zijn. Opnieuw een moment om stil te staan bij het leven en het de juiste invulling geven in plaats van overal achterna te hollen zonder enige bewustwording.

Gisteren in overvol dokerskabinet - draadjes uit duim - gigantisch veel tijd om te grasduinen in de boekskes; o.a de Nina en Feeling (of was het Goed gevoel - whatever-).
Twee artikels (gedateerd maar immer actueel) trokken mijn aandacht: "Zijn vrouwen stresskippen?" en een ander ging over het voordeel van lijstjes maken. Stresskippen, ploetermoeders, super multitaskers ... zo kennen we nog we er nog wel enkele. Eigenlijk is het geen compliment om bij één van deze categorieën te horen. De mythe dat vrouwen perfect kunnen multitasken is nog zoiets. Onderzoek wees immers uit dat je eigenlijk het best van al presteert als je één ding doet in plaats van een aantal taken tegelijk. Is logisch toch? Dus nee, ik ben geen trotse multitasker, daar word je pas echt een stresskip van.

Zelfzorg

En waarom spreekt men van stresskippen en lijken stresshanen niet te bestaan? 'Chill!', een boek van twee Amerikaanse dokters brengt soelaas. Volgens de auteurs hebben vrouwen een grotere afgifte van chemische 'triggers' voor stress: hormonen, die ook nog eens langer aanwezig blijven in een vrouwenlichaam. Ook zouden onze hersenen anders werken dan bij mannen. Ze zijn als het ware voorgeprogrammeerd om te multitasken, wat uiteraard de stress alleen maar laat toenemen.
Een goeie raad: stop vandaag nog met een genie te zijn in die multidingen
Wat kan er verder nog helpen:
* doe een powernap
* begin een stressdagboek, zo kan je bepaalde patronen, valkuilen gaan herkennen.
* Maak lijstjes en voorzie op welk lijstje ook (het uitstellijstje, 'wil-ik-ooit-es-doen lijstje, het haatlijstje, het simpele to do lijstje, ...) altijd een brok beweging en ontspanning
* Ruim op (ok, is een minder leuke maar denk aan het weldane gevoel achteraf)
* Help anderen, lekker egofood want het is een goeie ontstresser
* Adem met je buik
* Is de nood het hoogst: wees aardig voor jezelf. Neem een bad, speel met de kinderen, ga zonnen, probeer een nieuw recept of doe gewoon es iets kort door de bocht ;)

Toevallig probeerde ik vandaag een nieuw recept uit: blanquette van kalf, gehaktballetjes en champignons. De gasten waren er niet wild van en eerlijk, ik ook niet echt maar tijdens het koken was ik toch eventjes stressvrij.

Meer lezen?

Dank je

De tijd is een groot meester, hij brengt veel in orde ...

Mer de Glace / Chamonix

Kreeg ik ooit op een kaartje van een sterke vrouw, een vrouw die nu op sterven ligt. Ik leerde haar een aantal jaar terug kennen, in een ietwat woelige periode. Kon het direct goed met haar vinden - ze deed oa. reiki - en ik vertrok steevast naar huis met een mandje vol wijze woorden. Jammer dat er dan - soms - zo achteloos mee omgesprongen wordt. Ik beken, niet alles wat ze me meegaf, kon/kan ik toepassen.

In elk geval, ze zou het project zeker toejuichen. Het is zowat haar project geweest de voorbije 63 jaren. Mensen helpen en samenbrengen. Samen groeien; afscheid nemen van het negatieve en het positieve toelaten. Telkens ik haar zag, zelfs een tijdje terug, vreselijk mager maar toch vol positieve energie, zag ik haar lachen. Ze omarmde het leven en deed dat het liefst met heel veel mensen samen. Terwijl ik dit schrijf, kan ze al gestorven zijn. Tot gisteren lag ze nog op de afdeling palliatieve zorgen. Het zal niet lang meer duren. Ik vraag me af of ik haar nog een bezoekje kan brengen. Gewoon om "dank je" te zeggen. Ik twijfel en voel me ook wat klein en nederig, aan het bed zitten van iemand die zoveel prachtige dingen heeft verwezenlijkt. Zoveel mensen heeft geholpen. Die nu op hun beurt anderen helpen. Ze geloofde zo sterk in het leven. We hadden nog plannen om binnenkort de gletsjer in Zwitersland opnieuw te beklimmen. Na haar ziekte, de kanker, die ze vastberaden en vol goeie moed probeerde te overwinnen.

Wat gaat er de laatste uren nu door haar hoofd?

Dank je lieve L.

Meteen ook de eerste regel van het project: elke dag opnieuw danken

Een nieuw begin

Rebellie met mate

Het mocht niet baten, mijn lieflijk lachje naar de agent laatstleden aan de schoolpoort. Ik stond toen al op den boek. Krijg ik hier geen PV in de bus voor een snelheidsovertreding een week geleden ... Zuur geld verdikke!
We zullen weer eens wat meer aandacht moeten besteden aan het volgen van regels; gordel aan, niet bellen achter het stuur. Gelukkig mag roken wel nog en de mascara in een wip aanbrengen - rode lichten of lange files zijn daarvoor uitgerust - kan net nog, en welja de lippenstift ook. Why not.
Rebellie op grote schaal kan je het niet noemen. Die is wat getemperd sinds het laatste bos der business feit. De djoef van de week hebben ze er evenwel dik mee verdiend.

Meiske

Vanmorgen weer iets te gezwind tot aan de schoolpoort geraakt. Flik op fiets maakte me duidelijk dat ik eerder op de weg voorrang had moeten verlenen aan ander vehikel. Ik had het nochtans netjes ingeschat. Misschien  iets te netjes.
Enfin, de flik dreinde lijk een klein kind, "ja madamke, zeker vergeten é". Waarop ik, al blij dat hij niet stond te zwaaien met een PV, "ja, wellicht wel (lieflijke grijns)" ... Waarom spreken flikken je toch altijd aan alsof je kind van 6 bent? Nu ja hij stond aan de schoolpoort.

Madamke, meiske, juffrouwke, dingske, zo kan nen mens niet evolueren...

... Dat was gisteren. Er is nog steeds een zeker "pff" gehalte aanwezig wat niet echt bevorderend werkt voor het project. Bovendien kan de sleur kan me moeilijk verleiden.
Straks een trouwfeestje, wil me alvast pico bello uitdossen en genieten van de bubbels. Hopelijk niet om de haverklap de vraag: "En hoe gaat het nu?" Het antwoord zal hen schuldig blijven uit pure eigen onwetendheid. Tenzij ze uren de tijd hebben, de champagne blijft komen en ik een uitgebreid relaas van de laatste maanden uit de doeken kan doen. Not.

Het leven heeft mij een aanzoek gedaan

Wanneer er plots veel tijd is - bos der business lijkt ver weg - wil ik een plan. Een project. Wat blog je dan, als de actualiteit het om de haverklap over de EHEC bacterie, martelaar Khadaffi, en voetbalflaters heeft?
"Leuk", zegt de ene, "lekker veel tijd om te klussen." "Genieten van de sleur", zegt de andere, toch met wat bitterheid in de stem. "Investeer in jezelf", klinkt het ook ergens.
Me dunkt dat het hier ook komkommertijd zal zijn. Ik ben geen nijverig naaisterke, dus verwacht niet de lieftste kleurtjes en meest schattige patroontjes. Of het tunen van meubeltjes; mijn god wat zou ik toch graag handig zijn. Recepten, daar kan ik wat van, deze middag scampi diabolique. Wat hadden we al geleerd : opletten van het blik tomaten! Maar ook die dingen willen van een ordinair keurslijfje af. Anders halen ze de publicatie niet.
Dat puberende zoon om de haverklap 'jong' tegen alles en iedereen zegt en je dat eigenlijk niet zo fijn klinken vindt. Dat de jongste nog steeds zijn hippe - intussen op de draad versleten - wintermuts draagt; ook binnen - als je er niet op spreekt-. Dat je ze ziet groot worden en er alles aan doet om hun favoriete kledij vliegensvlug netjes terug in hun kast ter beschikking te leggen. "Dat ze dat zelf moeten doen", zegt Mister Céres, terwijl hij het evengoed ook niet zelf doet.

Ja, ik wil

Woehoe

Een beetje gehandicapt, zo zit ik hier... niks ergs. Rush voor een ferme spaghettisaus en daarmee dan ook een ferme snee in duim - ingeblikte tomaten -. Wie kookt er hier ook alweer altijd vers?
Afijn, duim genaaid, zenuw doormidden; wat me later een blijvend klein gevoelloos plekje zal bezorgen. Een emotie meer of minder, we malen er al lang niet meer om. Er zijn ergere dingen, toch? Zo van die gevoelloze postduiven vanuit het bos der business. Hopelijk blijft de wind olijk verder waaien dat niet alleen mijn wasrek maar ook die enkele businessgeslepen schepsels eens tegen de muur kwakken. Just for fun.
Binnen een week mogen de draadjes eruit. En daarmee zijn we dus nog lang niet van de dokters af. Woehoe!

After hours of motionless dancing

To the sound of heavy rain

I told myself to pick up the pieces
And go moving on up again
I'll just let it drip-drip-drip on me
I'll let it just soak right through
I'll let it just drip on me
I'll let it just soak right through

Whoohoohoohoohoo
It will get better,
That's what I told you from the start
Whoohoohoohoohoo
It will get clearer
That's what the weather gods said last night
Whoohoohoohoohoo
This will all make sense in good time

 ...