De oudste zoon is heden ten dage groter dan mezelf. Minder 'praatzaam' ook als het op moederliefde aankomt. De jongste vleit zich nog steeds knuffelend een weg naar me toe. En zit 's morgens nog wel eens met een warm en volzacht slaapgezicht luidop te dromen van gewoon een dagje thuis. De oudste breekt los, proeft vrijheid en ik laat hem zijn ruimte. Kwam hij gisteren echt kletsnat thuis. Had gevloekt en verzucht tegen de ' volle bak' regen. Hij kan het niet hebben als zijn kledij nat is. Het is echt een allergie, de minste spatten zweet hij uit. Zo ook gisteravond dus. Ik moest kijken hoeveel water hij wel uit zijn kleding wrong. Alles vloog in het rond. Tot de verzopen schooltas en de volledige wanorde ervan toe. Zoals een hond schudde hij de regen met veel vertoon uit. Het eten stond op tafel, de jongste en ik keken naar hem en gaven aandacht. Hij zette zich bij, sloeg een donzig tv dekentje rond hem en zei: "eigenlijk ben ik nu gewoon erg gelukkig. Hebben jullie dat ook?"
Ik antwoordde wel iets bevestigends maar het moment sijpelde pas later druppelsgewijs bij me naar binnen. Om dan met een smak dit neer te schrijven.
Onvergetelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten