Titel snoepte ik eventjes af van de nieuwe Flow. Sommige goede dingen hoef je nu eenmaal niet telkenmale opnieuw uit te vinden. On-Geloof-Lijk magazine trouwens. Abonnement hierop staat met stip op mijn cadeau verlanglijstje. Maar dus even over dat lezen, uit onderzoek (onder titel dus te lezen in alweer een prachtige uitgave - met geborduurde cover! - van de Flow) blijkt dat wie fictie, zijnde romans, leest; minder moeite heeft met wanorde, en andermans gevoelens beter begrijpt. Als ik dus zeg tegen mijn zonen dat je van lezen slim wordt, was/is dat niet gelogen. Wel integendeel. En 'slim' betekent in deze zeker niet enkel dat je getestte IQ bevestigd of ontkracht wordt. Nog maar eens: Lees! Mijn kinders, (sorry Koen, met alle respect ;)) dan leer je en passant ook dat de term voor kinderen, niet kids is.
Nog uit het artikel: "lezen van romans moet niet afgedaan worden als tijdsverspilling, terwijl je 'serieuzere' dingen zou kunnen doen of lezen. Het onderzoek geeft mensen de vrijheid het lezen van een goed boek te zien als iets waarmee ze zichzelf kunnen ontwikkelen". Hier kan je gewoon niet 'onwaar' tegen inbrengen. Waar?
Hoewel ik het eigenlijk vreselijk druk heb met mijzelve te ontdekken, kinderen, een 'serieuze' studie, werk en alledaagse geplogenheden, ben ik dus blij, tijd gemaakt te hebben voor een boek, jeugdboek, dit keer. Een hoofd vol rommel, van de hand van Koen D'haene, een naar mijn mening, nog veel te bescheiden (jeugd)auteur. Hij schrijft sober en je voelt in zijn boeken, de kleine verlegen jongen die in de schrijver schuilt. Ik had persoonlijk al contact met hem toen hij het boek aan het schrijven was. Tussen onze schrijfsels door kon hij kennis maken met de helsheid van mijn depressies. Tijdens één van zo'n momenten zei hij me vaak, dat het wel leek of hij een boek over mij aan het schrijven was, met enig verschil dat er bij mij geen verslavingsproblematiek speelde. - Hij schreef het naar aanleiding van een strijd van een dichte, goede vriendin. - Geen wonder dat ik me tijdens het lezen, vreselijk onder de huid voelde kruipen.
De angst, flinterdunne kwetsbaarheid en boosheid van de mama van het hoofdpersonage, Silke kan je als volwassen lezer, tussen de regels voelen. Wanhoop, uitzichtloosheid en telkens opnieuw mislukken voor de ogen van je kinderen is niet iets waar je als ouder trots op bent. Misschien dat de jonge lezer - voor wie uiteindelijk in de eerste plaats dit boek bedoeld is - minder verweven in het verhaal komt te zitten. Maar goed ook. Het voelt zo al hard genoeg. Toch, ik kon me tijdens het lezen goed verplaatsen in de belevingswereld van mijn eigen kinderen. En hun lijden en dat van anderen evengoed voelen. Want dat is er. En dan bemerk je de constante innerlijke strijd tussen zichzelf staande te houden, hun eigen ontwikkeling op hold zetten en haat/liefde voor hun ouder. Depressie, het is en blijft een lelijk beest. Voor wie het doormaakt maar ook voor de naasten; kinderen vooral. Koen D'haene schreef een vrij nuchter maar toch beklijvend boek voor die kinderen. Hij raakt een thema aan waar simpelweg nog meer aandacht aan zou moeten gegeven worden. Ik volgde ooit een KOPP cursus, een 3-tal namiddagen - met een vreselijke moderator, dat wel. Ze slaagde erin - net als nog heel veel hulpverlening - mensen met dergelijke problematiek als kleine kinderen te behandelen en maakte gebruik van een al even vreselijke PP presentatie. Met gedateerde en halvelingse onderzoeksresultaten. Na afloop verwees ze je door naar een map met vergeelde krantenknipsels uit de jaren '80-90 alsof het een prehistorische ziekte betrof en een mager aanbod weinig uitnodigende (jeugd)boeken. Twee of drie stuks, en daar stond je weer op de stoep. Ik herinner me nog goed hoe ik buitenkwam na zo'n eerste namiddag. Middenin het Niets en dat doodse gevoel voelde ik me enorm schuldig ten opzichte van mijn kinderen. Wat toch helemaal niet de bedoeling kon zijn van zo'n cursus. Gelukkig stak één spreker erboven uit, een kinderpsychologe aan wiens lippen je direct hing. Je wou dat ze bleef spreken, want hetgeen ze zei, rukte ze uit je diep verborgen hart.
Een hoofd vol rommel krijgt ze van mij alvast ter kerst cadeau. Ikzelf kreeg het persoonlijk van de schrijver.
Het motiveert me bovendien nog meer om een project uit te stippelen met als timing najaar 2015.
Toeval of niet, dit boek las ik samen met een ander - categorie zelfhulp maar dan grappig en ook wel nuttig ;)
Nog even terug naar Flow. "Nestel je dus in een gemakkelijke stoel met een roman en zeg zonder schuldgevoel tegen uw gezin: 'laat me lezen, ik ben bezig mijn denken te verbeteren en mijn empathische vermogens te vergroten, en dat is belangrijk werk.'
Fijne tekst en blij met je leeservaring! Ja, je zat wel eens op de eerste rij hé. Ik ben blij dat het boek je ook motiveerde om zelf projecten uit te werken en met een goed gevoel in de toekomst te kijken. Go!
BeantwoordenVerwijderenLieve groet van de kleine verlegen jongen...