Poëtisch zuiver

zoals water alvorens op flessen te gaan

Niet veel nodig om bij het horen van deze quote winterzonnig te glimlachen ...

Nog eventjes teruggrijpen naar Baz Luhrmann: "... but trust me on the sunscreen!" Er zijn nog zekerheden, ik kocht alvast een zonnebril.

Woelig weekend en zowaar een eerste WEGGEVERTJE

Een deinend weekend met veel te veel familie en veel te weinig barman.

Zou ik de haard voor mezelf aansteken? Kaars is voor de ziel wat lepeltje voor een relatie is.

Haal alles wat een wiek en enig stearine of paraffine gehalte heeft uit de kast en drijf 

die donkere dagen weg.

Eigenlijk zou ik daarvan graag foto's zien, ik heb kaarsjes in de aanbieding voor diegene die me verwarmen. 

Mail me een lichtrijke foto op ceres_smiles@outlook.com, bezorg me een adres, desnoods een pb en ik zend je wat warmte terug ;)

Was er laatst een ladielike etentje en de vrouw des huizes had zowat de ganse 'beneden' in de warmte en gezelligheid van kaarsen, groot en klein, gezet. Met een open haard die snoeiwarm onze gilletjes deed verdampen. 

Food for inspiration!

Blue monday

Ooit een marketingstunt van een Brits reisbureau dat in januari meer reizen wou verkopen. 'Onderzoek' had berekend dat de derde maandag in januari ons aller treurigst aanvoelde. Oudste zoon stond nagenoeg op in blauwe maandag teneur. Sakkeren, met deuren slaan, binnensmonds vloeken (en daar zat zeker een verwensing aan mijn adres in; ik hoor namelijk uitmuntend). Hij had niets om te eten. Pistolets van zondag met boter/hagelslag of simpele cornflakes waren te min bevonden. Hij had niets om aan te doen. ''Weer diezelfde broek van vorige week" en "ik heb geen deftige truien meer" - die van 80 eur/stuk van laatstleden was hij 'vergeten'- , net zoals het soldeke dat geen soldeke was want 'nieuwe collectie' en al die andere, nu ja, die heeft hij nu wel gehad. Bovendien waren zijn schoenen - 4 maanden nieuw - op deze blauwe maandag, versleten. Ik zat intussen in bad. Want, héh, de doucheslang had het ook niet zo op blauwe maandag. Kapot. Terwijl ik minstens altijd eerst klop als hij in bad zit. Niet dat dat eigenlijk nodig is, want schuim en warm water zijn dan echt overal en vooral overvol ... Is hij wat minder beleefd en komt gewoon binnen. Met veel zwier. En laat de deur open. Aangenaam koud. Of ik hem niet wil brengen naar school. Met de auto, want hij is al laat en weet je, niks te eten gehad. Ik lach. En zeg dat hij het mag vergeten. Was ik blij van in bad te zitten, want wat daarop volgde, leek in zijn beste doen op een kleine orkaan. Gelukkig voor de jongste, die zat 'veilig' op het toilet. Nog steeds felblauwe maandag. Ik bleef van verschot 10 minuten langer in het warme water veiligheid zoeken. Zat ik 10 minuten later in de auto. Geen sigaretten. Ik wist dat er nog een verloren schaap ergens onder mijn zetel lag. Kostte mij een 5 minuten lange zoektocht. Een dikke 15 minuten later dan anders op weg. Alarmpeil benzine, net nu ik goed moest doorduwen. De 'shit' van overvolle vuilniszak vergeten buiten te zetten. De jongste opbellen en smeken dat hij het leuke karweitje alsnog doet. Opnieuw een hoop gesakker. Anderhalf uur wakker en zoveel tegenstand. Ik kon alleen maar hopen dat er deftige muziek op de radio was. En dat ik voldoende benzine had. Maar vanaf dan bleek de marketingstunt verdreven. Plots besefte ik dat ik maar een halve dag moest werken. Terwijl ik rekening had gehouden met een ganse, typische maandag. Trakteerde er een collega met een bom van chocoladetaart. Ik had daar zo tegen de middag een stuk op mijn bord, caloriewaarde van zeker twee royaal belegde broodjes. En dan kreeg ik nog Matthias Schoenaerts toegeschoven. Daar zat 'em  op de 'front row bij Louis Vuitton'.Vijf minuten werk ;) en waar is die blauwe maandag?

Herfst in de winter

Om dan toch tegemoet te komen aan de goede voornemens, voor alle komende jaren ... Dit artikel kan een goede leidraad zijn. Dus vaarwel comfortzone en welkom uitdagingen/dromen. Of die nu lekker aanvoelen of niet. Doe vooral waar je goesting in hebt, waar je nood aan hebt. Kijk naar elkaar en geef ruimte. Plan en voer uit. Misschien maak ik wel een 100 dromen lijstje.

Het is heel belangrijk om te proberen ten minste een paar van je dromen tijdens je levensweg na te jagen. Vanaf het moment dat je je gezondheid verliest, is het te laat. Gezondheid brengt vrijheid met zich mee. Velen realiseren zich dat niet, totdat de gezondheid ze in de steek laat.

Het is heel normaal voor iemand met een druk leven om vriendschappen te laten verwateren. Maar als de dood nadert, vallen de fysieke details van het leven weg. Mensen willen hun financiële situatie op orde hebben als het even kan. Maar dat is niet het belangrijkste dat hen bezighoudt. Ze willen eigenlijk de zaken alleen op orde hebben voor degenen van wie ze houden. Meestal zijn ze daar echter te ziek en uitgeput voor. Aan het levenseinde gaat het alleen om liefde en relaties. Dat is het enige wat er in de laatste weken toe doet. 

Veel mensen onderdrukken hun gevoelens om vooral de lieve vrede maar te bewaren. Als gevolg daarvan hebben ze zich geschikt in een middelmatig bestaan en zijn nooit geworden wie ze eigenlijk hadden kunnen worden. Velen ontwikkelen ziektes die verband houden met de bitterheid en wrok die ze daardoor met zich meedragen.
We hebben geen controle over de reacties van anderen. Maar hoewel mensen in het begin misschien reageren door zich uit te spreken als je verandert, zal het uiteindelijk de relatie naar een geheel nieuw, gezonder niveau tillen. Hoe dan ook, je wint altijd.  

Velen realiseerden zich pas aan het levenseinde dat geluk een keuze is. Ze waren blijven steken in oude patronen en gewoontes. Ze bleven hangen in de vertrouwde ‘comfort zone’, zowel wat emoties betreft als in hun fysieke leven. De angst voor verandering maakte dat ze zowel tegenover zichzelf als tegenover anderen deden alsof ze tevreden waren. Maar diep vanbinnen verlangden ze ernaar om eens echt te lachen en onnozele dingen te doen. Als je op je sterfbed ligt, doet wat anderen van je denken er helemaal niet meer toe. Wat zou het dan geweldig zijn om je al te kunnen laten gaan en gewoon te lachen lang voordat je dood gaat. 

Adrenaline

is zich aan het ophopen in mijn lijf. Al minstens 10 keer gecheckt waar en wanneer examen is. Soms zelfs met een bangelijke ingeving 'toch niet vandaag???'. En weer online pagina's laden om toch maar tastbare bevrediging te vinden. Ja, dat heb je met een online leertraject, niks fysiek contact en de onmetelijke twijfel van 'heb ik het wel goed gelezen?'. Nog bergen stof te doornemen want overal heb je zowat 'examen' bij genoteerd. En dus wordt de hoop er niet kleiner maar groter op. Zal je maar met uitstelgedrag zitten. Veel limiet is er nu niet meer.
Alles onder controle, hou ik mezelf voor. En (probeer) te lachen en me een zelfverzekerde houding aan te meten. Zelfs als dat niet zo is, schijnt het toch te helpen.
Alles onder controle tot morgenmiddag en dan laat ik die freak modus varen. Zoveel is zeker. Hopelijk komt het goed want: nagels laten doen, rush solden, auto kopen ... zijn toch niet de minst overdachte financiële beslissingen. Om maar te zwijgen van het geplande avondje uit aka verjaardag vieren. Hopelijk heeft mijn chaperonne van die avond alles onder controle!

35 and fabulous!

Stoefen, we deden het eerder al. Kreeg deze dankbare titel toe ge-sms't vandaag. Dus bij gebrek aan een uitvoerig schrijfsel, lekker gemakkelijk.
Geen feestje, nog niet want aan het zweten op de geschiedenis van ons aller publiekrecht. Om dan zaterdag de adrenaline volledig los te laten barsten met veel te dure bubbels. 35.

Nog een schoontje, ook een beetje voor één van mijn metekindjes, een meisje Lou.

Selfie

Brilliant Quentin Tarantino

Ik wil eigenlijk slapen maar iets klopt de laatste dagen zo hard op de deur, dat ik eenvoudigweg nog eventjes wacht met moe te zijn. Om dan eindelijk weer rustig in te tukken. Meestal beginnen we zo'n nieuwbakken jaar vredelievend en goede voornemens zitten dan soms als ambetante 1 eurocenten met z'n allen in je veel te kleine portemonnee. 'De wensen van het jaar'. Of je nu in de frituur staat waar je enkel komt voor comfortfood en omdat ze die verslaving nu eenmaal niet thuis bestellen. Helemaal niet om met die verre kennis wat oppervlakkige small talk uit te wisselen. Luisterend naar de radio, vrolijk lallend tegen onbeduidende collega's, geld uit de muur halend, ... Ze zijn er; de voornemens en de wensen. Zelfs uit de onverwachte ex- hoek. Een beetje lachwekkend dat. En daar ook wel schromelijk te laat.
Ik koop die dingen ook wel allemaal. Als het enige grond van oprechtheid heeft of simpele vriendschap is. Zelf vind ik kerstkaarten versturen elk jaar een spannend moment.
Nu ja, ik maak mijn punt. Ik haat iets. Lelijk. Maar zo is het. Dat er dingen verzwegen worden omwille van bv. de lieve vrede. Omdat het je beter uitkomt. Of omdat je zelf al weet dat je er toch niet mee weg komt. Omdat je wilt dat een ander ook zwijgt. Omdat je vindt dat er helemaal geen issue is. Zwijgen en lieve vrede. In één zin, lijkt me hier inderdaad een rariteit. Maar wie ben ik om daar zelf helemaal vrij van te zijn? Toch haat ik het. En net dat zit de laatste dagen aan me te knagen. Kwaadheid. Omdat er nog veel te veel gedaan wordt alsof. Onder de mat vegen en hop daar zijn ze weer. Goede voornemens en wensen.

Uit het leven zoals kerstavond traditiegetrouw is, pak ik er snel even de Feeling bij. Daar las ik over de Familieziel (boek van
KitlynTjin A Djie)

Heilige huisjes kunnen ook gewoontes zijn waar niet aan te tornen valt. Zoals: 'Alle familieleden moeten met Kerstmis bij elkaar zijn', 'Na het eten helpt iedereen met afruimen' of 'Hier doen we niet emotioneel'. Als iemand dat niet doet, kan dat irritatie of boosheid geven. maar soms is een familieopdracht niet langer relevant, en dan wordt het tijd om er afscheid van te nemen. Daar zorgen de 'ontregelaars' voor die aan heilige huisjes morrelen. Ze trekken aan de bel als er iets niet meer in de situatie past en geven daardoor vaak de aanleiding voor verandering. Lijnrecht daartegenover staan de  mensen die de familieregels tot elke prijs bewaken. Als de regels onder de loep worden genomen, krijgt de hele familie de kans om ze te relativeren of te herzien. Wat uiteraard niet altijd zonder slag of stoot gaat. In gezonde familiesferen kan zo'n verandering er komen door een paar goede gesprekken en wat gemoedelijk verzet. In meer 'bevroren' systemen geven de 'ontregelaars' meer disfunctionele signalen: ze worden ziek, raken verslaafd, vertonen een stoornis ... Dat kan een bewuste of onbewuste reactie zijn. 

Een voornemen, de volgende keer weer iets luchtigers.

EAT THIS

De eerste keer in mijn leven gekookt op oudejaarsavond, iets om trots op te zijn! Toch? Enfin, ik ben trots. Dat zou ruimschoots voldoende moeten zijn. Op het laatste nippertje een 'onvoorspelbare' avond gehad. Oudste zoon wachtte me thuis op. Toen hij belde, was ik net de duurste champagne uit het rek in de winkel aan het pakken. Iets van Moët Chandon Brut rosé. Ongetwijfeld veel te veel betaald voor commerciële bubbels, maar kom. Het was de duurste van het schap. Moest dat ook zijn. Nog eventjes getwijfeld toen een concullega fles reclame maakte met een extra bon -2,5 euro. Maar wou het jaar 2014 niet inzetten met afdankertjes. Daarvoor had ik het jaar 2013 al duur genoeg betaald. En voor iemand me opnieuw beticht van slachtoffer te spelen. Not! Ook nooit geweest. Als je krampachtig vasthoudt aan een liefde - die niettemin nu ferm in vraag gesteld kan worden -, ben je hoegenaamd geen slachtoffer lijkt me. Wat dan wel? Eerder een gekkin... maar gelukkig bestaan er ook daar weer behandelingen voor. Dure, in alle opzichten, dat wel. Maar ik beklaag me de exuberante - nog een beetje saus op doen, of in de pot roeren, zo je wil ;) - rekening niet. Daarvoor ben ik te ver gevorderd in 'mijn kasteel' te maken. En sommige vragen behoeven geen antwoord. Of hoeven eigenlijk al helemaal niet gesteld worden in de eerste plaats.
Maar terug naar eerder deze avond. Stressvrij koken, snel nog ben&jerry's cookie dough halen in de nachtwinkel. En de obligate sigaretten. Met één van mijn favoriete mannen de dure fles kraken en stoefen over mijn eten. De haard hardstikke hard laten gaan. En sigaretten (let op, ik ben karig geweest, voor diegene die het moeder onwaardig vinden) in huis roken. Het mocht trouwens. En hij die zegt: "amai, wat zie je er knap uit", toen ik thuiskwam van het werk. En de "beste NY's avond, heel wat beter dan vorig jaar". En weg was hij. Klaar voor een ferm feestje. Kwam nog speciaal terug binnen om te zeggen dat hij speciaal aan mij zal denken en dansen als ze dit liedje zullen draaien. Ik had dat namelijk gevraagd.
Hupla, op 2013, het jaar waar ik houten lepels tekort kwam en op een nog veel beter 2014, het jaar dat de houten lepels me rond de oren vliegen! De laatste resten, zijn aan het smeulen.

Vlug nog een sigaret roken in huis. Nu het nog mag.