HAPPY 2011 !!!

And trust me on the sunscreen ...

Glorious list

Om mijn 'boek der gele post-its' toch enigszins wat in te perken, even - again, tis den tijd van 't jaar ervoor - oplijsten. Wat we bloggewijs meenemen naar 2011, wat voor onbepaalde tijd of voorgoed in de vuilbak belandt en wat tijd nodig heeft om te rijpen (dus evengoed pas in 2020 aan bod kan komen).

- Coming up : pimpen die blog, hypnose, wikileaks, vrijmetselarij, buddha, verjaardagsparty 2012, thrillers, splitsing des land, give away (waarom zou ik achterblijven?), ... ei zeg, ik ga hier niet al mijn kostbare ideeën prijsgeven ...
- Vuilbak : kerstkaart & IT, easy money, ...
- Serre : botox en borstvergroting/-verkleining (voor wie mij niet kent;)), komisch verhaal pur sang, nicotinevrij, in al haar glorie ...

Aan u natuurlijk de keuze deze shit al dan niet - braaf - af te wachten. U hebt wel iets beters te doen, denk ik dan... Uw vrouw/man gelukkig maken en vooral jezelf niet vergeten (indien je die niet hebt, werk genoeg met jezelf), werken tot de burn out aan de deur klopt of net minimum inzet, maximum resultaat, uw kinders opkweken of juist proberen te verhinderen die alsnog te krijgen, naastenliefde ('t schijnt dat het opbrengt, echt), eigen groenten kweken en die groenten mag je best ruim interpreteren, huisje, tuintje, kindje spelen (kan wel degelijk fun zijn), veel feesten, nu en dan iets scary doen én vooral ongelofelijk knallen wat het 'smilen' betreft...

Uiteraard meen ik bovengaande niet voor de volle 100%, mijn narcistisch kantje zou verwelken.

Welke figurante schrijft u mij toe?

Eigen kind, schoon kind

Kerstverlof noopt tot allerlei analyses. Biologie studerende zoon - zie een tijdje terug - behaalde een ruime 86% voor dit vak. Mijn antwoorden waren nog zo slecht niet. En in de eerste plaats de zijne ook niet. Rapportbespreking in het middelbaar is zoiets. Meestal ben ik de kalmte zelve (wat wil je, van punt A naar punt B in een veel te korte tijdspanne). De zoon wat minder. Drama sms'jes naar vrienden, misselijkheid en het eeuwig overdreven twijfelen aan gedane prestaties (of het gebrek hieraan) ... Toneel dat niet - of liever niet meer - aan mij besteed is. Graag wat nuchterheid. Het gesprek met de klastitularis - dit jaar een vrouw - verliep vrij, nou ja, saai. Het behaalde cijfer werd als een sterke intro gehanteerd, een verzuchting en een blik van 'ok' volgden ogenblikkelijk. Toch nog even tornen aan de gebreken, de zogehete werkpuntjes : ernst en concentratie. Uit gewoonte knik je dan - je hoort die puntjes heus niet voor het eerst - en kijk je even streng naast je. In de auto herhaal je dat vermanend vingertje maar je besluit dat het goed is / was. Werkpunten hebben we allemaal en nog steeds. Ermee overweg kunnen en ze aanvaarden is zowat het enige dat in onze mogelijkheden ligt. Dat zei ik natuurlijk niet luidop.
Ik vroeg aan de jongste - die zat er al een hele tijd bij en keek er naar - of hij binnen een aantal jaar ook naar die school zou gaan. "Weet ik niet, misschien kan ik wel helemaal niet zo goed studeren".

One tip for the future

We kunnen niet achterblijven en lijstjes zullen we maken! Bij deze ... voornemens tot je er murw van wordt ;)

∞     N°1! blijven 'smilen' whatever happens

∞     eindelijk eens leren wat loslaten is en de vergaarde kennis zonder omkijken toepassen

∞     doseren alsof je met chemicaliën bezig bent

∞     mooie en minder mooie cadeautjes warm onthalen

∞     weekje aangenaam & vrijwillig isolement (liefst met de zon als enige compagnon)

∞     luide stilte

∞     onnoemlijk veel lekkere gerechtjes

∞     denktank omtoveren in actiemachine

∞     kalmte als de enige echte 'saviour of the world' zien

∞     geen kans onbenut laten om de zon op je bakkes te laten schijnen

∞     op cursus bij kinderen

∞     grote mond vertalen naar het puur willen meedelen;  oortappen voorzien voor de arme stakkers
∞     zwemmen en zwijgen
∞    zoveel meeeeeeeeeeeer nog ontdekken, met volgende spreuk in gedachten "wie het kleine niet eert, is het grote ..."

En u? Lees hier mijn kerstwensen (ook maar ontdekt en dus niet van eigen hand).

Tentslet Tina

Die van Jobat kunnen wel eens stereo'tiep'en neerzetten, vrij voorspelbaar ... Toch zitten er vaak ook gewoon handige opstekers tussen. Vorig weekend nog zo'n interessante HR-move 'smilend' gelezen. Als we het dan toch stereotypisch willen aanpakken, it's human, dus ... deze vond ik zelf wel een 'lekker gerechje'.

Pedopriester Pablo

Wifebeater DAAN

Nog een zaterdagse parel ... Zou ik wel eens een pint mee willen gaan drinken. Luister naar een majestueuze opgepoetste song van 2005. Toen soundtrack van Vlaamse film 'Suspect'. Die laatste wellicht geen super aanrader... alhoewel...  al was het maar om het bijrolletje (Daan speelt mee) en de song te checken.
Uiteraard past madame Lasoen ook perfect in mijn plaatje. Simple? Not!

Stick to it: lessons ...

Wel inspirerend, een zoon - die tijdens de aangename proefwerkperiode - biologie studeert. Tweede middelbaar, het menselijk lichaam o.a. ... Mijn kennis en geduld worden opgeblonken.
- "Mama, ik vroeg het na aan de juf biologie (trouwens ook mijn vroegere juf biologie) en nu weet ik waarom vrouwen langer leven dan mannen." Mijn eerder antwoord: dat vrouwen gewoon sterker zijn (in gezondheid, om maar iets te zeggen) was niet zo overtuigend. Ik wou mijn zoon bovendien ook niet discrimineren gezien hij dus wel degelijk van de mannelijke soort is. Mijn repliek was dus vrij voorzichtig. En zodoende gaf ik hem de raad om het aan een specialist terzake te vragen, zijnde de biologiejuf . Zo één die nog met de fiets en ietwat te gretige muts ettelijke kilometers fietst tussen verschillende scholen. In weer en wind. Die bomen plant met de klas én mijn zoon zo ver krijgt dat hij daaraan meewerkt. Op een zaterdag. Die een milieuwerkgroep leidt en opnieuw de zoon zo ver krijgt dat hij zich ervoor engageert. Biologische eieren hier de zondag dus. Vaak ook vroeg opstaan - zonder moeder te ambeteren, die al vroeg genoeg opstaat, toch - om de 'schoolwaterstand' te controleren. Mogelijks verlies te detecteren. Afijn, zo iemand - die zoonlief krijgt waar het mij al te vaak niet lukt - wil ik best specialist terzake noemen.
Dus ja, haar deskundig antwoord was er één die de oestrogenen met onze langere levensduur in verband bracht.

A NICE BUTTON

Trotse varkenshaas

Et voila, ook ik, als nieuwbakken blogger, krijg wel eens te maken met culinaire orgasmes. Zo had ik er gisteravond nog eentje. Pure zelfbevrediging, al zeg ik het zelf. Ook al is hetgeen nu volgt wellicht geen hoogstandje in de Vlaamsche huishoudkeukens... De al even Vlaamsche bescheidenheid was even niet aan mij besteed. Vlaamsch werkpaard, ahum.
Al weken geleden kocht ik het ding. Vóór de voedselinspectie me van reply dient: ik stak het ook direct in de diepvries. Dit terzijde. Ik had het dus in mijn mandje gelegd. Voorgaande zin enkel om het boodschappen doen ietwat romantischer te maken dan the fucking noodzakelijkheid telkenweek. Best wel aarzelend eigenlijk, dat ding in mijn mandje gedropt. Ik wist helemaal niet hoe ik het zou klaarmaken. Lekker. Iets klaarmaken op zich is zo moeilijk niet, toch? Maar ik wou er dus wel mee uitpakken.
Weken deed ik erover om hier en daar wat tips te verzamelen. Toegegeven: ik ben een ietwat autistische kokkin. Heb de neiging om recepten slaafs (hé, ben ik dat?) te volgen. Dan nog het liefst van die recepten waar zelfs de kleinste details ongebreideld (en met veel, heel veel beeldmateriaal - want ik moet toch kunnen vergelijken-)  aan bod komen. Geen enkel probleem om die te volgen. Primeur voor Céres. Ik zou er zelfs voor bij de buren gaan leuren. Om toch maar dat specifieke kruid - dat ik tijdens de fucking noodzakelijkheid telkenweek steevast vergeet - in de pan te hakken.
Gisteravond lag ie daar dus, de varkenshaas. Ben al geen fan van echt in vlees te gaan snijden. Doch, Piet raadde mij aan om mijn pan compleet op te vullen. Dus maakte ik er rustig 2 stukken van. Verder onthoud ik u mijn slaafse stappen. Check SOS Piet. - Ha, blijkt dat ik mannen wel eens kan én wil volgen. - Al heb je daar niet de complete wijsheid mee in pacht. Eerder deze week zag ik - op een ontiegelijk laat uur - een herhaling van Jeroen Meus. Stond daar - geheel toevallig & onverwacht - varkenshaasje op het menu. En het was de Jeroen, met zijn aanstekelijk likkebaarden als hij nog maar eens een klomp boereboter in de pan flikkerde, die me over de streep trok. Dat ding zou en moest deze week bij mij op het menu staan. En zo deed ik gisteren, met Piet & Jeroen in mijn keuken, een varkenshaasje klaar alsof het een koud kunstje was. Zoiets ongeveer zei mijn wederhelft fijntjes nadat hij zijn bord gladjes had uitgegeten. Als antwoord op mijn hengelen naar complimenten: "En eigenlijk, zo moeilijk is dat nu toch ook weer niet é." Pardon!? Ik kon evengoed worst-appelmoes-patat klaargemaakt hebben. Of helemaal niks. En hem in het sneeuwweer twee uur op weg zenden naar de frituur, hier 5 minuten om de hoek.
Enfin, mijn kleine mannen hadden me al genoeg lof toegestrooid, uiteindelijk beaamde ook de derde dat het echt wel super lekker was. Waarop ikzelf de zaak nog eens bekrachtigde. Pochen met jezelf kan best, nu en dan. We zijn al streng genoeg anders. Een trotse varkenshaas dus!

Vandaag is groen...

... dacht ik zo bij mezelf. In een super hete douche. Als schild tegen de vroege en wel erg stevige winterprik. Maar goed, groen dus. Klein detail: felgroene muur in badkamer en - why not - dito accessoires. In een poging tot.
Kan je het dus begrijpen dat ik groen dacht. In een walm van damp, was dat het enige dat nog zo ongeveer zichtbaar was. Het feit dat lenzen en bril ontbraken, zat er ook wel voor iets tussen.
Ok, groen. Misschien omdat ik net vandaag aan het einde van alweer een pilstrip zit. En dus op zijn vroegst pas morgen rood verwacht. Misschien te veel info. Vond het wel een leukerd. Vandaar.
Vooral groen met dank aan een collega blogschrijver aka wereldreiziger die intussen zowat een anderhalf jaar rondtrekt/ervaart/werkt/beleeft/foetert/plant/motoot/... Weg van huis. Of beter: weg van hier, want een huis, zelfs een thuis neem je toch steeds een beetje mee? Niet? Had ooit een korte crash trip, alleen, in Barcelona en hell yes, ik had de beide zaken zeker mee! Ok, buiten Europa kregen ze me nog niet te zien. Nog niet. Komt misschien nog wel. Zeker.

SCHILDERSEZEL

Over dakenkaarten en vliegende pieten

Of de Sint hun huis wel zou weten te vinden, vroeg Céres aan haar jongste knul, Daan.

“Stel dat hij ons vergeet.”

“Wel jammer dat we niet echt een schoorsteen hebben”, keek Daan sip. Opgelucht herinnerde hij zich de dakenkaart.

“Dakenkaart??” Céres rolde met de ogen.

“Jaaah, sinterklaas heeft een dakenkaart zodat hij geen enkel huis vergeet. Zelfgetekend door de tekenpiet.”

“Hmm, inderdaad tekenpiet, die was ik even vergeten. Wel handig zo’n kaart. Erg belangrijk voor de heilige man, kan ik me voorstellen. Céres knikte naar Lander, grote broer.

“Morgen dé dag Daan!”, gaf die zijn moeder een grotemensen lachje terug. Wat zou je het allerliefste willen? Een Wii toch?”

“Of die allerzachtste knuffel waar je laatst nog om vroeg”, gooide Céres ertussen. “Misschien ligt het hier morgen wel vol met van die pluche dingen”, ging het net iets te plagend.

Daan aarzelde. Het bleek een echt dilemma.

“Hey, zeg, je gaat toch niet voor die knuffels?” Lander porde Daan ruw in de zij. “Dan zou ik je echt  een watje vinden.” Opnieuw een por.

“Lander, asjeblieft, laat het!” Céres reageerde geïrriteerd.

Knuffels leken voor Daan even welgekomen.

Gerommel op het dak naast hun huis. Céres hoorde de buren hun zaterdags geklus in ere houden.

“Hé, Wat was dat? Zou de Sint nu al met de pieten op stap zijn?”

Daan keek strak door het raam. Pas enkele seconden later ontspande zijn kleine lijfje.

“Misschien was het vogelpiet wel”.

“Euh, vogelpiet, mja …” Céres twijfelde even.

Lander had geen moeite met de meest onmogelijke pietensoorten van zijn broer. De Wii glinsterde al in zijn ogen. Hij had hem trouwens eigenhandig van het winkelrek gehaald.  Met een kordaatheid die de mogelijke dubio’s van zijn ma geen enkele kans leek te gunnen.

Toen Céres ’s avonds laat nog een sigaret opstak,  dacht  ze terug aan vogelpiet. Ze glimlachte. Daan had het nog zo gek niet bekeken. Hoe was ze zelf geweest tijdens haar ‘believer’ hoogdagen?

Ze herinnerde zich hoe ze – net op de trap richting bedtijd – gestommel en een hoop chaos had gehoord in de living. Hoe ze in een paar tellen beneden stond. En hoe ze met open mond naar het plafond had staan kijken. Zwartepietenhanden, overal. De rommel aan mandarijnen en picknicken had ze pas later bemerkt.

By Jeroom

Een trekje van de sigaret verder,  flakkerde haar toenmalige verklaring der ‘acrobatische’, ‘aapachtige’ of ook wel ‘vliegende’ pieten weer eventjes op. Dat het eigenlijk haar moeder was geweest die vervaarlijke toeren had uitgehaald. Nee, dát had ze toen nooit durven vermoeden.

Haar moeder was – zeldzame periodes, maar ze wás het – een kei in het onderhouden van de überlegende van de goedheilige man.

Misschien omdat ze zelf niet zo heilig was, dacht Céres er vlug bij.

Maar ze genoot van haar onverwacht inzicht.

Studio Brusselle

Boehoe aan diegenen die wat te zeggen hebben over het feminisme, goed of niet goed ... altijd leuk/interessant/schokkend om en masse een groep bezig te zien/horen. Dit keer vrouwen op de radio. Een andere keer mannen met een 'lekker gerechtje'.

In al haar glorie

Dacht er net aan dat ik hier met deze blog zowat met de deur in huis ben gevallen. Wie ben ik ... ? Net zoals de meesten moet ik toegeven dat ik niet direct weet wat, wie, waarom, hoe ... Ik schrijf maar wat. In mijn universum. Gewoon. Omdat ik dat wel geestig vind. Goed kan; mijn eigengereide stijl weliswaar. Ik pretendeer niks, buiten mezelf en mijn schrijfsels dan. Ook omdat ik dat nodig heb. Daar gaat mijn altruïstische insteek. Nee, toch niet helemaal. Ik doe het ook een beetje voor de anderen, de vrouwen dan of dan weer niet, ja zelfs voor de mannen. Kinderen evengoed, al lenen niet alle artikels zich voor die laatste doelgroep. Afijn, als ik dat echt nodig vind, kan ik nog altijd een KNT rubriek in het leven roepen. Maar ben geen fan van censuur...
Ik dwaal af, wie is Céres?
- woordenliefhebster-scherpschutter first / second / third ... class
- hardleerse komiek
- onrustige vastheid (weliswaar ietwat gepersonaliseerd; met dank aan Herman van Rompuy voor de aardige haiku - staat volledig los van enige politieke voorkeur, zou die er al zijn)
- koorddanseres
- konijn in leeuwefrak (of omgekeerd, zoals je wil ...)
- movie with thousands plots
- no roses without thornes (een clichétje)
- moeder/lief/zus/vriendin/collega ...

Moet je me niet, dan moet je me niet. Ik jou dan wellicht ook niet, vreedzaam dat ik ben.
Wees welgekomen!

Wife is music - thx stubru ;)

Eventjes recapituleren, terug naar het slappe koord.

Echt wel slap, deze week op de professionele?! vloer. Gelukkig een aantal kapstokken aangereikt gekregen. Of gewoon op mijn eentje gevonden. Ik durf wel namen noemen maar uit respect voor die mensen (D, P, P, P, L, D, F, D, N, V, ...) toch maar niet. Misschien sleur ik ze wel mee in mijn kwalijke reputatie. Waar ik by the way trots op ben. Dixit Di (want er zijn wel veel D's): "zie dat als een compliment!". Bij deze dus.

Voos lijf

Ik kan heus wel zwijgen...

'You've got to find what you love', Jobs says

This is the text of the Commencement address by Steve Jobs, CEO of Apple Computer and of Pixar Animation Studios, delivered on June 12, 2005.

SOS Céres

Wat hebben we geleerd vandaag?
1/ Dat losers soms ook winnaars kunnen zijn. Heel even dan toch. Zo kort mogelijk liefst.
2/ Dat schijnheiligheid & kasplantpolitiek boven transparante & tweezijdige communicatie en kritische blik staan. Ver erboven jammergenoeg. Vaak. Heel soms.
3/Dat macht en daarbij horend gezag (al dan niet via officiële kanalen diets gemaakt - dit terzijde) sommigen echt niet 'fitten', laat staan dat ze er weg mee weten. En al helemaal niet als ze een 'sociale' handicap vertonen.

Meer over mijn 'kwalijke' reputatie, losse flodders (but hey, ik doe toch maar lekker dienst als schietschijf) en de wel erg 'professionele' - ahum aanpak in mijn tevens erg professioneel leven ... in volgende blogstems.

Naar oeroude gewoonte nog even mijn favoriet onder de Nederlandse taal, zijnde oude zegswijzen en spreuken: "Spreken is zilver, zwijgen is goud".

Verder nen welgemeende fuck you!  Aan de losers, die ook wel eens winnaars -mogen-zijn.

Balans ofte slappe koord

Dacht zojuist dat ik ergens hier onderaan, iets uit het oog was verloren. Wat is het oerinstinct van een vrouw? Anyone? Hoe kan zij in de problemen komen? Bij het onderdrukken van pakweg barenverslaving? Of is het hitsigheid in al zijn vrouwelijke vormen dan? Het echte oerinstinct lijkt me simpel maar ook wel ferm dubbel: de zorgende factor; het behagen, het vervullen van...

Wat een heet, bloemig bad kan betekenen

En ze splijtte met haar vaalbruine - koppig aan de zomer vasthoudend - knieën de zee van schuim doormidden.

Moderne non

Laatst had ik het nog voor. Dat ik het over mezelf had als was ik een moderne non. Vooral modern dan. Of misschien breeddenkend, gezien vanuit de klassieke 'sister'. Afijn. We zaten in een auto met 4 mensen, eerder toevallig dan vrijwillig. Maar soms zijn er dus van die compromissen. Uiteraard kon dat een heel rustig ritje worden. Kan ik best tegen, tegen wat stilte. Zie, nog een gelijkenis. Die vereenzaming, het afsluiten van, echt iets voor mij. Soms. Iets minder gelijklopend is dan weer mijn eindeloze nood aan discussie, confrontatie of gewoon steeds in voor een goed gesprek (liefst met verschillende meningen).

De gazet 'en passant'

In die auto met 4 toevallige passanten kwamen best wel typische thema's aan bod. De actualiteit was/is een dankbaar iets voor de toevalligheid die wij met elkaar gemeen hadden. Of kwam het door de krant, lustig aan het circuleren in het voertuig? In elk geval, we hadden het plots over de kerk als instituut.

Céres & the bible

Nu ben ik helemaal niet into het kerk'verhaal'. -Net zomin wellicht als die andere passanten.- Ik heb een natuurlijke 'op mijn achterste poten reflex' tegen alles wat riekt naar onrechtvaardigheid, misschien zelfs nog als kakkernestje dan : onrecht tegen vrouwen. 'But hey, what did you expect... ?' Ik ben d'er ook één. Zelfs dan nog, algemene onrechtvaardigheid, ik word er zowaar soms agressief van. Het kerkverhaal reken ik daar jammergenoeg ook onder. Twee vliegen in één klap. 1/ uitsluiting van de vrouwen; terwijl ze het dan nog eens 2/compleet verknallen (zie léonard) / of verzieken (zie seksueel misbruik in de kerk en het werkwoord doofpotten dat zo lijkt te zijn onstaan). Het lijkt me een straf der dubbelzinnigheid als - blijkbaar volgens de geschriften- jezus de kerk wou overdragen à magdalena. En zijn volgelingen dat pertinent hebben proberen te verhinderen, al dan niet met geweld en doofpottoestanden.Tussenin: stel dat hij ooit bestaan heeft, wat een vooruitstrevend man. Streven naar de combinatie man-vrouw op dergelijke podia en hierbij rekening houden met de instincten, eigen aan beide soorten.

Guerilla

Een trouwe hond kijkt graag eens rond

Mannen mogen gerust naar andere vrouwen kijken. -zeker niet aan mij om te bepalen wat mannen mogen... - Alle soorten trouwens, de getrouwde versie, de gretige single, het vriendje van-, niemand valt uit te sluiten van het onbeschaamd al dan niet geniepig lonken naar. Het is de aard van, ze kunnen waarschijnlijk niet anders. Het zou niet de eerste keer zijn dat hun instincten hen in een lastig / aangenaam of gewoon vervelend parket brengen. Maar zoals gezegd, kijken kan best. Net zoals je wel eens tegen kinderen in één of andere overprikkelende winkel, zou zeggen: kijken mag, aankomen niet. Dat laatste lukt de kinderen heel vaak niet, net zomin dit bij mannen kans van slagen heeft. Dan wordt de zaak meestal minder aanvaard, is het zelfs een gevaarlijk precendent in de verdere relatie. Want bij de minste blik, al kon dat dan evengoed een loensend oog zijn, wordt moord en brand geschreeuwd. Jammer eigenlijk, want onderdrukte -primitieve-gevoelens (in een juiste context)  zijn nergens goed voor, toch... Zo zat ik onlangs met een man, je hebt er het raden naar waar, te zeuren over het nazomerweer dat ons beloofd werd. Ik wou op zijn minst dan ook nazomertemperaturen. Hij ook. Leuk, een conversatie met wederzijds intrest. Al hadden we zo elk ons eigen  idee hieromtrent. Hij, voor de meer schaars geklede exemplaren op straat, zeg nu zelf, die kleuren eender welk straatbeeld. Ik, om zoveel mogelijk zon te spotten. Net voldoende voor een nazomerse blik en net te weinig voor ongewenste vroegtijdige 'rimpeling'. Ik dien er wel nog bij te zeggen dat mijn mannelijke gesprekspartner fijn getrouwd is en naar mijn mening een gezonde kijk heeft op zijn relatie. Andere vrouwen zijn nog altijd leuk om zien, zijn partner is evenwel de vrouw van zijn ...
Nu ik zonet aan mijn behoeften heb voldaan, beloofde zon is wel degelijk komen opdagen, moest ik toch even denken of de zijne al dan niet vervuld waren. Ik hoop het toch van harte.