Gelukkige voet

In kerstkaart modus; volgend jaar misschien toch wat uniformiseren want ben er redelijk zoet mee geweest, van zo ongeveer 11u tot 16u. Sommige kaartjes moesten ook nog letterlijk in elkaar geknutseld worden. Wel leuke dingen, die kaartjes van o.a. de Hema. Mijn bloedjes van kindjes hadden aandacht tekort ;)
Het feest opruim 'ik heb alles onder controle' plan wordt er toch eentje van 2 dagen, of langer... Morgen kerstavond, Dirty Santa, wij kijk ernaar uit. Iedereen koopt een neutraal cadeau van 15 euro en dan is het spel van aan de beurt te komen om een pakje op goed geluk te kiezen. De volgende rondes kan je het leukste pakje van elkaar afsnoepen. Geheid kerstavondruzie dus maar dan van de leutige soort.
De jongste merkt op dat Happy feet morgenavond op tv is (wij hebben nog geen digitale tv en neen, ook geen dvd's van godbetert al die tekenfilms en al helemaal niet elk een pc om onze eigen downloads te bekijken, als we al asociaal willen doen) en in één adem zegt hij: "Gelukkige voet, wel een rare titel voor een film. Wie noemt er zijn film nu zo?" Ik zeg dat ik het best een goeie titel vind, wij leven erop.

En verdikke, we misten

Netsky op de Warmste week van het jaar. Zelf ook de handen uit de mouwen gestoken. Met het werk aan het bakken geweest (ahum, ik heb mijn schoonzus de cake laten bakken voor mij, terwijl ik de tweeling zoet hield - faire deal leek me). Maar kom, met het werk -enkel op de hoofdzetel, andere afdelingen deden ook nog iets goeds - dus mooi een ruime 300 euro ingezameld en de opbrengst werd verdubbeld door onze bazin. Zo moet dat zijn!

Zalig pasen!

Minder leuk cadeautje ook vandaag, er bruusk opkomen dat je vervangbaar bent, door iets wat al jaren gevaarlijk en schaamteloos op je terrein kwam. Nu letterlijk. Daar staat ze, te koken, in wat ooit je huis was. Waarvoor je geknokt hebt, met gans je lijf en diens koppigheid. Droevig. En dat een dief ook iemand kan zijn die je de waarheid ontzegt. Het stormt buiten. En in mijn hart.

Tis langs hier

Ook al een cadeautje voor jezelf opengedaan?
Misschien een beetje gesuikerd maar het is niet voor niets dat ik morgen hier een sweet sixteen party organiseer ...
Ben nog aan het broeden op een geniale invalshoek, hoop dat er tussen de zaterdagse ratrace dolletjes ergens een ingeving binnen knalt. Ok, het is mijn feest niet. Ik heb enkel, geheel terzijde, een klein opdondertje uit mijn leden geperst, in de tijd dat we nog de vroedvrouw moesten opbellen vanuit een telefooncel, de antenne bij de tv moesten vasthouden om de BRT te ontvangen en epidurale nu eenmaal niet te pas komt bij een thuisbevalling. Een van het soort  van zo'n gezellige elf uur. Vind dat ik minstens een paar glazen bubbels verdien en een eervolle vermelding zou mooi zijn. Dat ik me evengoed weer een jongvolwassene voel. Het eerste confronterende rapport gisteren afgehaald in de school waar ik zelf de beste tijd van mijn leven heb gehad. Of zoals de zoon zegt: het zijn klote examens maar ik ben gelukkig, heb een lief, heel wat goeie vrienden en stop met zagen madre!" O ja, en passant voor 50 cent! een oud bibliotheekboek kunnen scoren: De ondraaglijke lichtheid van het bestaan van Milan Kundera. Ik moet dringend op reis om mijn boekenlijstje te kunnen afpunten. Misschien alvast geheel lijstjesgewijs gaan nadenken over mijn überhitlist.
Wordt deze het, het 'dit wil ik nooit meer lijstje'?

!! containerpark zijn van een wederhelft
!! mentale dippers van XL formaat
!! 16 kg meer wegen dan een jaar geleden
!! voor een ander 's peis en vree met mijn dromen betalen 
!! 12 kg in twee maanden tijd verliezen
!! 'on'twinkelende ogen
!! een Citroën C4 (geen Franse auto's meer, eerder das auto, verder heb ik niets met Duits)
!! zonen die me moeten missen
!! terug willen naar hoe het vroeger was, hier en nu is mij best
!! Voorspelbaar zijn

Vind het een schone die laatste, santé!

De menu van morgen: verse tomatensoep met balletjes, njammie broodjes met vers beleg, cava en taart, veeeeeeeeeeeeeeeel taart, met o.a. zijn old time favorite, javanais. Nee, ik ga niet zelf bakken, ken je talenten zeg.

Meer lezen = beter denken

https://www.facebook.com/flowmagazine

Titel snoepte ik eventjes af van de nieuwe Flow. Sommige goede dingen hoef je nu eenmaal niet telkenmale opnieuw uit te vinden. On-Geloof-Lijk magazine trouwens. Abonnement hierop staat met stip op mijn cadeau verlanglijstje. Maar dus even over dat lezen, uit onderzoek (onder titel dus te lezen in alweer een prachtige uitgave - met geborduurde cover! - van de Flow) blijkt dat wie fictie, zijnde romans, leest; minder moeite heeft met wanorde, en andermans gevoelens beter begrijpt. Als ik dus zeg tegen mijn zonen dat je van lezen slim wordt, was/is dat niet gelogen. Wel integendeel. En 'slim' betekent in deze zeker niet enkel dat je getestte IQ bevestigd of ontkracht wordt. Nog maar eens: Lees! Mijn kinders, (sorry Koen, met alle respect ;)) dan leer je en passant ook dat de term voor kinderen, niet kids is.
Nog uit het artikel: "lezen van romans moet niet afgedaan worden als tijdsverspilling, terwijl je 'serieuzere' dingen zou kunnen doen of lezen. Het onderzoek geeft mensen de vrijheid het lezen van een goed boek te zien als iets waarmee ze zichzelf kunnen ontwikkelen". Hier kan je gewoon niet 'onwaar' tegen inbrengen. Waar?

Hoewel ik het eigenlijk vreselijk druk heb met mijzelve te ontdekken, kinderen, een 'serieuze' studie, werk en alledaagse geplogenheden, ben ik dus blij, tijd gemaakt te hebben voor een boek, jeugdboek, dit keer. Een hoofd vol rommel, van de hand van Koen D'haene, een naar mijn mening, nog veel te bescheiden (jeugd)auteur. Hij schrijft sober en je voelt in zijn boeken, de kleine verlegen jongen die in de schrijver schuilt. Ik had persoonlijk al contact met hem toen hij het boek aan het schrijven was. Tussen onze schrijfsels door kon hij kennis maken met de helsheid van mijn depressies. Tijdens één van zo'n momenten zei hij me vaak, dat het wel leek of hij een boek over mij aan het schrijven was, met enig verschil dat er bij mij geen verslavingsproblematiek speelde. - Hij schreef het naar aanleiding van een strijd van een dichte, goede vriendin.  - Geen wonder dat ik me tijdens het lezen, vreselijk onder de huid voelde kruipen.

Blauwe botjes

Qua alliteratie voor vandaag kan dat wel tellen. Vorig jaar haalde ik ze niet uit de kast. Zijn uiteraard wel mee verhuisd. Mijn. Blauwe. Botjes. Net als toen ik ze net had, bleek bij het aan hebben van die Fornarina - versleten intussen maar niet minder chicky - laarsjes, dat iedereen direct naar mijn voeten kijkt. Staart. Precies zo mocht ik - asjemenou - een welvullend decollete hebben, mannen schier een onzichtbaar pointed vingerke volgen richting borsthoogte. Ja, zo dus. Onbeschaamd. En bijna niet weg te steken. "Nooit blauwe botten gezien?", denk ik dan. Maar het streelt mijn ego, want ja, het zijn Mijn. Blauwe. Botjes. Ik heb ze nu al uitgeschopt (ja, mijn botjes kunnen daar tegen) en ingeruild voor suffe sloffen. Maar morgen post ik met gepaste trots een foto. Moest ik al drie jaar! terug gedaan hebben. P.S. Stel je voor, op 't werk heeft elke werknemer de mogelijkheid een blog bij te houden. Hèh.

Naar binnen

Ik voel het en als ik het voel, zal het wel zo zijn, het lichaam liegt niet, vergeet niet ... Las er een paar maanden terug een intrigerend boek over "De opstand van het lichaam" van Alice Miller. Vrij radicaal en soms word je ongedurig, zelfs angstig omdat hetgeen ze aanbiedt, niet hetgeen is dat je wilt horen. Soms lijkt het wel uitzichtloos. Een goeie vriendin die mij het boek aangeraden had, moest me verzekeren dat het  'at the end it turns out all right' zou zijn. Dus ik las door en voelde me redelijk bekocht. Maar er bleef wel iets hangen. En ook het katholicisme met zijn dogma's kreeg er lelijk van langs. Alleen daarvoor. En sommige passages kun je schrikkelen. Lees vooral zelf, als u daar nog goesting in hebt nu. Een samenvatting die erdoor kan: 
Het menselijk lichaam draagt alle ervaringen van het leven met zich mee en ziet toe op al onze innerlijke waarheden. Er zijn ervaringen uit onze jeugd die we weggedrukt hebben en waar we ons niet langer van bewust zijn. Maar voor ons lichaam hebben ze nog steeds consequenties. Door verschillende signalen en symptomen in de vorm van pijntjes, kwalen en ziektes laat het lichaam ons op gezette tijden weten met welke ervaringen we nog niet 'klaar' zijn, zodat we ons die bewust kunnen worden en in harmonie kunnen komen met het levendige, ooit gekwetste, kind in onszelf.
Je kan het toepassen op eender welk soort relatie en je hoeft niet altijd alleen naar de relatie met je ouders terug te gaan. Gewoon - nu ja, proefondervindelijk weten we wel dat je dat niet snelsnel kan, maar laat ons voor ons beider nachtrust er vanuit gaan van wel - even terugspoelen naar waar 'de oude pijn' leidt. Lijdt ook eigenlijk.
In deze tijden van kilte en warmtenood, hou ik me ook aan een voorbereidend winterslaapje. Want ik heb een afspraak met 2014. Zo weinig mogelijk energie verbruiken dus. Nooit gedacht dat ik mijn jongste broer in deze zou volgen "maximum resultaat met minimum inzet" ;) Maar Arcade Fire zegt de rest. En die traden vanavond op onder een alias, The Reflectors.
WAKE UP (lettend op de tekst).

Liever lui dan moe

Omdat je niet altijd kwistig met woorden hoeft te zijn, even een korte impressie, mooi samengevat in een sms die iets maar ook niet alles zegt, en das toch zo'n beetje mijn - ahum - stijl.

Hey x, alles valt wonderlijk in zijn plooi. Voel me goed. Ben begonnen met studies en werk deeltijds. Had het nooit durven denken, ben gelukkig. 

Ja, ik doe het nog steeds, sommige songs constant op repeat zetten. Liedje doet het schrijfwerk voor ondergetekende. Lekker lui.

I don’t do yoga, never tried Pilates
Not many people want me at their parties
Tryna find my place, some place, oh I, oh I, oh I
I drink a little more than recommended
This world ain’t exactly what my heart expected
Tryna find my way someway, oh I, oh I, oh I

[Chorus:]
See, whoa, c’est la vie
Maybe something’s wrong with me
But, whoa, at least I am free, I am free
Yeah, whoa, c’est la vie
Maybe something’s wrong with me
But, hey, at least I am free, I am free

If you ask the church then I am no believer
Spend Sundays asleep I'm just another dreamer
Still tryna find my home sweet home, oh I, oh I, oh I
I guess I ain’t too good for money neither
I got two left feet, no, I'm no Jackson either
Just tryna find my way someway, oh I, oh I, oh I

[Chorus:]
See, whoa, c’est la vie
Maybe something’s wrong with me
But, whoa, at least I am free, oh, oh, I am free
Yeah, whoa, c’est la vie
Maybe something’s wrong with me
But, whoa, at least I am free, oh, oh, I am free

Just tryna find my home sweet home, sweet home, sweet home, sweet home,
I drink a little more than recommended
This ain’t exactly what my heart expected

[Chorus:]
Whoa, c’est la vie
Maybe something’s wrong with me
But whoa, at least I am free, oh, oh, I am free
Yeah, whoa, c’est la vie
Maybe something’s wrong with me
But, whoa, at least I am free, oh, oh, I am free.

Whoa, c’est la vie
Maybe something’s wrong with me
Whoa, at least I am free, oh, oh, I am free
Whoa, c’est la vie
Maybe something’s wrong with me
Whoa, at least I am free, oh, oh, I am free.

Zonder woorden

Voor jou! 

Ik zeg het u

Dat het het hier maar van het scherm spat! Het geluk, ongeluk, lief en leed, tzit gewoon allemaal in u!
Ik hou hier voor mezelf een feestje. Alleen. En het lijkt wel of er super veel volk is. Mijn huis is te klein, ellenlange aanschuifrijen met voor elk wat wils. Wees welgekomen, en nu voor echt.

Ik zeg het u! Het zit in u! (ik klink wel Jezus ;))

Enne, al de cava is voor mezelf!

Kletsnat

De oudste zoon is heden ten dage groter dan mezelf. Minder 'praatzaam' ook als het op moederliefde aankomt. De jongste vleit zich nog steeds knuffelend een weg naar me toe. En zit 's morgens nog wel eens met een warm en volzacht slaapgezicht luidop te dromen van gewoon een dagje thuis. De oudste breekt los, proeft vrijheid en ik laat hem zijn ruimte. Kwam hij gisteren echt kletsnat thuis. Had gevloekt en verzucht tegen de ' volle bak' regen. Hij kan het niet hebben als zijn kledij nat is. Het is echt een allergie, de minste spatten zweet hij uit. Zo ook gisteravond dus. Ik moest kijken hoeveel water hij wel uit zijn kleding wrong. Alles vloog in het rond. Tot de verzopen schooltas en de volledige wanorde ervan toe. Zoals een hond schudde hij de regen met veel vertoon uit. Het eten stond op tafel, de jongste en ik keken naar hem en gaven aandacht. Hij zette zich bij, sloeg een donzig tv dekentje rond hem en zei: "eigenlijk ben ik nu gewoon erg gelukkig. Hebben jullie dat ook?"
Ik antwoordde wel iets bevestigends maar het moment sijpelde pas later druppelsgewijs bij me naar binnen. Om dan met een smak dit neer te schrijven.
Onvergetelijk!

Mag ik?

Vandaag ben ik kwaad. Mag het? Op al de leuke koppels, gelukkige mensen, energiebommen en alle f**cking helende 'je moet het alleen doen' zever. Want. Ik. Wil. Het. Niet. Alleen. Doen.
Ben ik sterk, ben ik zwak? Kies ik dit of kies ik dat? Ik wil nu mijn huis vol met mensen die aan me trekken. Aan me sleuren. Maak mijn hoofd leeg, duw me die rivier in, zet me in de stroming. Toon dan hoe het kan, ik zie het niet. Het is donker en ik heb al een slecht zicht. Echt.

Bovengaande tekst was een tijdje geleden typisch Céresgewijs - hoe kan het ook - neergepend. Ik zie het nu in een ander licht. En ik zie meer ;) For a while. En ook dat is Céres.
Er is niks mis mee, dus de tekst mag er staan. Vandaag ben ik niet kwaad. Rustig eerder. Misschien komt er een kantelmoment. Voorzichtig. Ik ben verdikke een madam om rekening mee te houden. En daar kan ik naar leven. Hoef me niet zozeer altijd aan te passen, te plooien naar. Laatst een goed gesprek gehad met mijn broer. De jongste. Maar ook met de oudste. Beide gesprekken hadden hetzelfde fundament. Onze afkomst en de manier waarop we daarmee in het leven staan. Welke valkuilen we tegenkomen, personen maar ook eigen worstelingen. Beide broers gaan er elk anders mee om en ik zit ertussen, dus met dat evenwicht komt het wel in orde. De één trekt erop uit, kiest voor een volledige ommezwaai, kiest voor zichzelf. Misschien eventjes een vluchtroute om dan bij zichzelf thuis te komen. Triestig ben ik wel, dat er letterlijk meer afstand zal zijn. Dat er een schat van een vriendin alleen achterblijft. Maar tegelijk vind ik het o zo sterk. En het motiveert me ook. De kaart te trekken van vrouw enerzijds en moeder anderzijds. Kracht. En trouw zijn aan jezelf. De ander legt zich toe op zijn gezin en het gevoel van 'ik ben wie ik ben en dat is ok', hoe ik gevormd ben ... sommigen dingen kunnen niet verloochend worden. En daar komen mindere kanten bij te kijken. Kwaadheid. Maar die gebruik ik constructief. Wederom kracht en trouw zijn aan jezelf.
Ik ben gek op mijn broers. Ver of dichtbij. Onze driehoek is mijn familie en bij hen kom ik altijd thuis.
En gek op mezelf. Zo zei ik gisteren een date af. Je kan wel zin hebben in, maar niet in gelijk wie ;). Ik kies.

It's all in the attitude

Meer heb je niet nodig om er te staan, te bewegen en vooral vooruit te kijken.
Waarom heb ik dan een man nodig, dat gemis houdt me van mijn eigen werk. Ik kan nu heel gemakkelijk iets ergerlijks schrijven over het andere geslacht. Maar ik moet mijn kansen bij voorbaat al niet naar de knoppen helpen ;). Zonder vooroordelen dus, clichés bestaan op zich al.
Focus verleggen dus, jezelf graag zien tot je zowat smoor op je spiegelbeeld wordt. Attitude van onder het stof halen, liefdesverdriet in een schoon doosje stoppen - hoort erbij - want negatieve emoties verzachten, is een must.
Een beetje fout in dat attitude-gedoe was misschien wel mijn eerste verkenning op een datingsite (echt niks voor mij). Ik had netjes bepaalde beroepen geweerd, zei er plots een vrachtwagenchauffeur "hallo" tegen mij. Euh, doen alsof ik niet thuis ben. De volgende stuurde een berichtje voorgekauwd door site zelf, zijnde "Ik heb je profiel bezocht en heb interesse om met jou in contact te komen! Om te zien of jij ook interesse in mij hebt, wacht ik op een berichtje van jou. Ik hoop op een snelle reactie!". Op dat punt wou ik nog moeite doen - wist ik veel wat er nog ging komen - en antwoordde dat ik het maar niets vond, zo'n aftands leeg bericht. En dat traagheid in mijn genen zit. Misschien leert hij er nog uit. De volgende was alweer kurkdroog en onnatuurlijk. Ik begon te begrijpen waarom dergelijke mannen nog alleen zijn. Vrees dat ik er geen vrienden zal maken.

Profielfoto veranderd, want attitude, daar heb je geen mannen voor nodig.
En weten ze meteen dat ze met een rokende madam van doen hebben.

Mijn eerste echte lief rookte niet - en geen enkele keer had hij iets aan te merken op mijn sigaret - hij nam me helemaal zoals ik was en vooral, hij was stapelzot van me; en ik ook wel van hem. Echt, met brieven en al. Nooit meer zo sterk liefgehad. Jammer dat ik hem ingeruild heb voor een rokend exemplaar. Dat inmiddels zelf is gestopt met roken. Scheiden is al kostelijk genoeg ;)

Onbereikbaar

Een moment om vast te houden en iets anders los te laten. Jij, onbereikbaar; ik, onbereikbaar. Toch samen onbereikbaar in een namiddag met zuiders vakantiegevoel. Mocht gerust verlengd worden. Hoe kort ook, even - zoniet meer - waardevol. Het gesprek is al wat minder aarzelend. Je leert elkaar doorheen de zwakheden beter kennen, er kan gelachen worden, om jou, om mij. Om de kleine dingen die er te ontdekken zijn in elkaar. Sterktes, hoop, verlangen, angst en een boel kleine kantjes. Maar die neem je erbij. Omdat je dezelfde weg aflegt. En ook wel een behoefte deelt. Dat hoeft geen Liefde te zijn, het kan ook gewoon in de platonische vorm, verbinding dus.
Ik probeer nu en dan je ogen te vangen, gewoon om de angst weg te nemen. Sterktes te onderstrepen, je mag er zijn, zoals je bent. Het is ok zo. Het is veilig. Al weet ik niet hoe jij me aftast, je geeft iets terug, misschien zonder dat je het weet.
Jij hebt honger, ik dorst en verder wordt er niet overlegd. De juiste terras lijkt ons wel te vinden. Als de ober vraagt of we al een keuze gemaakt hebben, zitten we net de bakens van het leven verder uit te zetten, mogelijke pistes of vergeten doelen worden op tafel gegooid. We lachen, ja, een keuze hebben we al gemaakt. Nu nog drank en eten bestellen.
- En ja, ik ben niet meer zo happig om kostbare momenten te delen. Of weg te geven.-

What's mine, is mine!

Na zowat een jaar tranen gelaten, tot de extra rimpels er waren. Hij: "In dit jaar ben ik zeker 10 jaar verouderd! Jij, in een overpeinzing :"Net goed!", gelet op eigenste aftakeling en verdriet om vergane twinkels in de ogen. Ja, na dus ettelijke maanden de liefde te willen als medicijn, kom je nu tot het besef dat juist die liefde jouw niet waard was/is. Gesteld dat ze er al zou zijn. Not!
Op de vraag waarom het allemaal gelopen is zoals we er nu voorstaan en jouw opmerking dat het inderdaad anders moest gegaan zijn; dit antwoord: "Ik was bang dat mijn job in gevaar zou komen." Eigenlijk zei je zelfs: "job opgeven". En dan kwam de leegte want met dergelijk antwoord was het direct duidelijk dat de match wel degelijk verkeerd zat. 1/ De job stond altijd al op het voorplan, 2/ Er was zelfs geen ruimte om daar eventueel afspraken rond te maken, 3/ ik vroeg ook geen toegeving op de job, alleen liefde en verbondenheid. En daar sloop het verraad binnen; dat laatste wou/kon niet gegeven worden.
Zwak en bang, daar hoef ik geen tranen voor te laten. Het steekt wel, zelf het gevecht aangegaan met een aantal 'dubieuze' vriendinnen. Jaren die link proberen te maken bovenop puin en onzekerheid. Moeten horen dat liefde geen werk is maar een spontaan gegeven. Yeah right, spontaan is slechts de boer die komt na een frisse cola gedronken te hebben. Enfin, dat werken gebeurde op het werk, daar was thuis niks meer van doen.
Veel te veel gegeven, zo lijkt nu, aan de verkeerde. Zit zowiezo in mijn hart. Ja, er was vaak kwaadheid, ongenoegen & uitputting omdat mijn gevechten steeds minder opleverden.Staan tanken aan een leeg benzinestation.
Laatst zei er iemand: "je moet terugnemen wat van jou is, wat je gegeven hebt en het aan jezelf schenken. Kracht. Later misschien aan de juiste. Gisteren nog die opmerking: "als vrouw straal je toch ook altijd wat seks uit"!

Oef, ik kan het nog :-), al is nog eventjes zonder felle twinkels

Eerst schieten, dan praten

Met bovengaande krijg je het verwijt twee gezichten te hebben. Valse sterkte om je kwetsbaarheid niet te tonen. Niet meer doen dus.
Onzekerheid en emotionele blootstelling zijn niet gemakkelijk te verwoorden en nog minder te leven. Het vraagt moed van imperfectie als je bezield wil leven. Het boek van Brené Brown, 'De kracht van kwetsbaarheid' lijkt me wel een aanrader. Al geef ik eerlijk toe dat ik op heden niet neig naar een bezield leven. Haar 10 wegwijzers maken me duidelijk dat er nog een pak werk te verrichten valt. Daarbij, als angst een lelijk beest is, dan wil ik mijn dierenliefde wel eens opzij schuiven. Konden we dit maar uitroeien.
De laatste tijd heb ik er persoonlijk erg last van. Het ligt op me, als een vervelende, veel te strak zittende, tweede huid. En niemand die echt weet hoe je het moet afleggen, laat staan dat men enigszins begrijpt vanwaar het komt. Het staat je niet, met al je intellect, bang te worden als je ontdekt dat je bij het koken nog houten lepels mankeert. Het lelijk beest weerhoudt je simpelweg van in je auto te stappen en die dingen te gaan kopen. Je blokkeert. Want wat vooraf ging: depressie (nog zo'n lelijk ding) en scheiding kraakten je veerkracht en eigenwaarde. Waarbij de angst om alleen achter te blijven, alleen opnieuw te beginnen, alleen uit de put kruipen, alleen toenadering te zoeken naar je dierbaren van dit alles een helse onderneming van maakt.
Weinig opluchting biedt dit te delen met anderen, lotgenoten er buiten gelaten. Raar maar waar, het maakt die anderen zelf bang. Niet iedereen kan om met verdriet en kwetsbaarheid. En het lelijk beest maakt dat ze je meewarig aankijken of zelfs durven te mijden.
Denken we dan maar, "Wat ik vandaag ook doe of laat, ik ben genoeg". Misschien slaap je zelfs vredig in als je 's avonds mijmert: " Nee, ik ben niet perfect, ik ben soms bang en soms kwetsbaar, maar dat verandert niets aan het feit dat ik ook moedig ben en het waard ben liefde te ontvangen en erbij te horen". 
Lezen, dat boek!

Come alive

Vogels symboliseren de vrijheid
in een wereld vol regels
Ze zijn als zuurstof
Afscheid betekent een einder
én een nieuwe horizon
Spreid je vleugels,
vol vertrouwen, uit
en vlieg intens ...
... Wetende dat je nooit alleen bent

Mijn opdracht: schrijf een boek met hoofdstukken -duh-: ik/gehavend, jong en aftastend - ik en gezin in volle ontwikkeling en zoekend - ik/gekwetst alleen en  ik zoals in: "ik mag zijn wie ik ben en dat is goed" & nieuw gezin

Wie helpt? Elke aanzet van wie om het even kan een kostbaar puzzelstukje zijn. Brengt me terug tot leven. De titel heb ik al; een tijdje.
Ik neem me voor om hier losse stukjes neer te schrijven, die ergens steeds in één van de drie hoofdstukken een plaatsje zullen krijgen. Misschien krijgt "de puzzel" uiteindelijk zijn helende vorm en  "alleen" de kracht waar mijn hart al maanden achter schreeuwt.

Nog iets: een collage cd van alle liedjes tot hiertoe, elk met een betekenis tot recht in het hart.

Het is goed om hier te zijn, ik moet er vaker komen. Ontsnappen ;-)

Ontsnappingskunstenaar

Voor we starten, euh, herbeginnen met het ontsnappen; een kattebelletje voor rond uw nek in crisistijd.

COGNITIEVE TRAINING
Beantwoord deze vragen als je denkt dat je ergens bijzonder emotioneel op hebt gereageerd.
- Wat was de situatie?
- Omschrijf wat je voelde.
- Welke gedachte ging er door je hoofd?
- Noem twee dingen waarom je denkt dat die gedachte juist is.
- Bedenk ook waarom de gedachte onjuist zou kunnen zijn.
- Formuleer een nieuwe gedachte.

Ja, ik pleit schuldig. Daar was er weer eentje, dit keer wel van XXL formaat, niet moeilijk als je de cocktail - waarvan gretig gedronken - ontleedt. Werkstress (manipulatieve baas die low self-esteem riekt als een wolf de schapenvacht en voeg daarbij de niet aflatende drang om toch maar te voldoen, djeezes) / Genenklucht in het kwadraat / de Breuk die niet schoon brak; en ziedaar de lijkenzak.
Ik schrijf het neer, want door erover te schrijven, ligt misschien wel een ontsnappingsroute uit het grote 'Niets' (dixit tal van literaire schrijvers die zelf met het Niets aan de slag gingen). Zelf kreeg ik deze tip.

Geen werk, geen sociaal leven, geen relatie; stof genoeg om Niets over te schrijven en te ontsnappen naar -eindelijk- een nieuwe thuis.

Verzucht maar niet lieve lezer, geen meelij. U leest, dus u steunt.